Անձրևի ժամանակ այդ փողոցում այնպիսի դատարկություն էր տիրում, որ կարելի էր կարծել, թե այնտեղ ոչ մի մարդկային շունչ երբեք չի եղել: Ես քայլում էի մի հանգստությամբ, որ համոզված էի՝ ոչ ոքի չեմ հանդիպի, ո՛չ մի ծանոթ չի հարցնի՝ ինչո՞ւ ես էսպես փոխվել, ինչո՞ւ են ձեռքերդ վնասված, ինչո՞ւ են աչքերդ էսպես տխուր և էլի մի ամբողջ ինչուների շարք: Երբեք չեմ սիրել նման հարցուփորձը, իսկ այն, ինչ չեմ սիրում, աշխատում եմ չանել՝ փոխադարձ վերաբերմունքից խուսափելու համար, բայց կխաբեմ, եթե ասեմ, թե ստացվում է:
Իրականում ես ատում եմ մարդկանց, նրանց կեղծ ժպիտները, նրանց ձևական հարցերն ու սարքովի անհանգստությունը: Անգամ եթե հնարավորություն լիներ, սիրով կտեղափոխվեի մի անմարդաբնակ մոլորակ, միայն թե այլևս չտեսնեի նրանց՝ այդ անպիտան արարածներին:
Մտքովս էլ չէր անցնի, որ կգա մի օր, ու ստիպված կլինեմ մեկին հարցնել, թե ինչու ես արտասվում կամ ինչու ես տխուր:
Ես քայլում էի նեղլիկ փողոցով, իմ աջ ու ձախ կողմում բազմահարկ շենքեր էին, որոնց տանիքներից առատորեն թափվում էր ջուրն ու էլ ավելի թրջում թաց ասֆալտը:
Անձրևի խշշոցի հետ մեկտեղ լսվում էր մեկի անմեղ հեկեկոցը: Սկզբում կարծեցի, թե թվում է, սակայն որքան առաջ էի շարժվում, այնքան ձայնը լսելի էր դառնում: Վերջապես հասա. ձայնը լսվում էր աղբամանի հետևից: Առաջացա, արտասվողը մոտ քսան տարեկան աղջիկ էր:
«Ի՞նչ է եղել, ինչո՞ւ ես արտասվում»` հարցեր, որոնք եթե չտայի, տարօրինակ կթվայի անգամ ինքս իմ աչքերում: Նա սկզբում պատասխանեց. «Ոչինչ»: Մտածում էի, որ պարզապես չի ցանկանում խոսել այդ մասին, որովհետև չէի կարծում, թե արժե արտասվել մի բանի համար, ինչը չի եղել: Հետագայում, երբ ավելի հասուն դարձա, հասկացա, որ մարդիկ հենց այդ ժամանակ են արտասվում:
Ես նորից հարցրեցի, նա կրկին պատասխանեց՝ ոչինչ:-Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես լաց լինում,- հարցրի ես:
-Ինչ է, քի՞չ բան է,- պատասխանեց նա՝ գլուխը բարձրացնելով և իր խոշոր աչքերով նայեց աչքերիս մեջ:
-Ոչինչ է:
-Կարո՞ղ ես ինձ մենակ թողնել:
Նույն պահին ինձ մոտ ցանկություն առաջացավ թողնել նրան ու հեռանալ, բայց ես լրիվ հակառակ կերպ վարվեցի: Նստեցի նրա կողքը ու լռեցի: Նա մոտ հինգ րոպե շարունակեց արտասվել, ապա լռեց: Լուռ նստած էինք կողք-կողքի մոտավորապես կես ժամ, հանկարծ խորը շունչ քաշեց ու ասաց՝ կներես: Ես նայեցի նրան, սակայն ոչինչ չպատասխանեցի: Նստեցինք այնքան, մինչև անձրևը սկսեց դանդաղ մաղել: Աղմուկը մի փոքր խլացավ: Աղջիկը կրկին խոսեց.
-Որովհետև ես նորից մենակ մնացի, որովհետև կրկին ոչ մեկը չեկավ, որևէ մեկը չզանգեց,- ասաց նա՝ թաց մազերն ուղղելով:
-Ո՞ւր չեկան,- հարցրի հետաքրքրությամբ:
-Բայց դա նշանակում է, որ ոչինչ չի եղել, չէ՞,- դրական պատասխանի ակնկալիքով հարցրեց նա:
-Կարծես թե այո:
-Իմ ծննդյան օրը կրկին ոչ ոք չհիշեց: Ինձ թվում է՝ դա ակնարկ է այն մասին, որ դու ոչ ոքի պետք չես:
-Իսկ ընտանի՞քդ:
-Ոչ մի լուր:
-Ընկերնե՞ր:
-Կեղծ են:
-Սիրելի՞:
-Գրողը տանի:
-Դո՞ւ:
Նայեց ինձ՝ հայացքիս մեջ հարցիս պատասխանը որսալու հույսով, բայց, իհարկե, դա նրա մոտ չէր ստացվի:
-Ես ի՞նչ,- հարցրեց:
-Դու հիշո՞ւմ էիր, որ ծնունդդ է:
-Դե, իհարկե:
-Եվ որոշեցիր աղբամանի կողքի՞ն նշել. կատո՞ւ ես, ինչ է:
Նա ծիծաղեց, և ծիծաղի հետ թվաց, որ դուրս թռավ նաև նրա տխրությունը. գոնե ես այդ հույսով ժպտացի:
-Դե չէ,- ժպիտով պատասխանեց նա,- պարզապես որոշեցի քայլել, հետո անձրև սկսեց, հետո ինձ նետեցի այստեղ, մինչև դու եկար:
-Ծնունդդ շնորհավոր:
-Շնորհակալ եմ:
Առաջարկեց ծննդյան օրն ինձ հետ անցկացնել: Մենք մի լավ ուրախացանք ու աշխատեցինք իրար չտալ անձնական ոչ մի հարց: Հասկանում էինք, որ պետք չէ մեր թերությունների մասին բարձրաձայնել, հասկանում էինք նաև, որ ամեն մեկիս անձնականը մեր թերության ամենամեծ մասն է կազմում: Գոհ էր, խոստացավ այլևս չարտասվել: Հույս ունեի ու ձևացրի, թե հավատում եմ:
Դուրս եկա տնից ու կես ճանապարհին նորից անձրև սկսվեց, լսվում էր միայն անձրևի խշշոցը, և ես հույսով փորձում էի որսալ մարդկային մի հեկեկոց կամ ինչ-որ անցորդի, որը տխուր է, որովհետև ոչինչ չի պատահել:
Հասա տուն՝ ոչ ոքի չհանդիպելով, և զգացի, որ կարոտում եմ մարդկանց և սիրում եմ այդ անպիտաններին: