Ա­յո՛, քեզ հաս­կա­ցող չկա: Քեզ ինչ­պե՞ս ու ո՞վ հաս­կա­նա: Կամ ո՞վ է ում հաս­կա­նում: Ա­մե­նադժ­վա­րը, սի­րե­լիս, ինչ-որ մե­կին հաս­կա­նալն ու հաս­կաց­նելն է: Բա­ցատ­րում ես, շա­րում բա­ռե­րի մի եր­կա­թու­ղի, բայց դի­մա­ցինդ ըն­դա­մե­նը վատ կի­րառ­ված հա­յե­րեն է նկա­տում (լա­վա­գույն դեպ­քում): Վատ է, սի­րե­լիս, շատ վատ է: Պահ է գա­լիս, երբ կա­տիկդ սեղմ­վում է անն­յութ ու ա­ներ­ևույթ ճան­կե­րից, և­ ու­զում ես գո­ռալ ու բա­ցատ­րութ­յուն պա­հան­ջել աշ­խար­հից՝ քեզ հան­դի­պած հա­նի­րա­վի ախ­մա­խութ­յուն­նե­րի ու ձա­խո­ղում­նե­րի հա­մար, բայց փո­խա­րե­նը մտեր­միկ ձայ­նով հնչում են կո­մեր­ցիոն մտքեր՝ կապ­ված մո­տի­վաց­նող պատ­մութ­յուն­նե­րի հետ, կամ ա­ռած-ա­սաց­վածք­ներ, ո­րոնց իս­կութ­յան աս­տա­ռը ան­հայտ է, ու մար­դը լսում է դրանք հպան­ցիկ, ո­րով­հետև դրանք կյան­քի դա­ժան օ­րե­րին մեզ ուղղ­ված ա­ռե­րե­սում­ներ են սոսկ, ա­վե­լի ո­չինչ: Լի­նում են պա­հեր, ինչ­պես հի­մա է, որ ա­նո­րո­շութ­յու­նից չես ի­մա­նում՝ ուր գնալ, և տուն ես գնում միայն այն պատ­ճա­ռով, որ ու­րիշ, ա­վե­լի հար­մար տար­բե­րակ այլևս չկա:
Փո­ղոց­նե­րում մարդ­կա­յին ան­կա­նոն հևք­ է, եր­ջան­կութ­յուն հի­շեց­նող ա­ղա­ղակ­ներ, որ ել­նում են ե­րի­տա­սարդ­նե­րի անգ­ղա­յին կո­կորդ­նե­րից: Դու քայ­լում ես հրմշտոց­նե­րին ան­հա­ղորդ, մոխ­րա­գույն հո­գով ու փակ ես կյան­քի, օր­վա ա­նակն­կա­լի ա­ռաջ: Ինչ-որ թա­խիծ է արճ­ճի նման պա­տել քեզ ու քո սրտին, և հի­մա բո­լո­րը զբաղ­ված են, բո­լո­րը հե­ռու են, բո­լո­րը խրախ­ճան­քի մեջ են կամ էլ անհ­րա­պույր խրատ­ներ են ձո­նում քեզ: Քեզ, որ կուշտ ես բա­րե­պաշ­տա­կան այդ ուղ­ղոր­դում­նե­րից: Քեզ, որ վա­ղուց ես բա­ցա­հայ­տել այս աշ­խար­հի անսկզ­բունք պար­զու­նա­կութ­յան բա­նաձ­ևը, ու «գի­շեր-ցե­րեկ» ար­դեն ան­կիրք հա­ջոր­դում­նե­րը քեզ ձանձ­րույթ են պատ­ճա­ռում: Քեզ մի՞­թե կա­րե­լի է սփո­փել, սի­րե­լիս, կամ ո՞ւմ է հնա­րա­վոր սփո­փել՝ ոչ մե­կին:
Իսկ գի­շե­րը սև­ է՝ խա­վա­րա­գույն, լու­սինն էլ, ա­սես, գո­ղա­ցել է ար­ևի մսխած ողջ ցե­րե­կը, բայց ա­նարդ­յունք: Ար­դեն համր առ­հա­վատչ­յա էլ չկա բաց­վող օր­վա թա­փան­ցի­կի մա­սին: Քեզ թվում է՝ բան­տար­կութ­յուն է սա բաց երկն­քի տակ: Մար­դիկ մաղ­վում են փո­ղոց­նե­րում, դրսում են մնում հար­բած­նե­րը, սրի­կա­ներն ու քեզ պես չհաս­կաց­ված մի քա­նի­սը: Մ­նա­ցա­ծը կա՛մ ըն­տա­նե­կան կի­սա­լու­սին բազ­կա­թոռ­նե­րին են՝ միա­վո­րող ֆիլմ-ընթ­րի­քի ա­ռաջ, կա՛մ սի­րո լա­զու­րի մեջ կի­սա­խեղդ, կա՛մ էլ ան­հո­գութ­յան բար­ձե­րին հեն­ված, կապ­տա­նեոն լույ­սե­րի մեջ՝ խռաց­նե­լով պար­պում են կոկ­տեյ­լի վեր­ջին ում­պը: Այդ նրանք են, ով­քեր այս աշ­խար­հի ե­րազ­նե­րը տես­նում են միայն բաց աչ­քե­րով. քնում են ցե­րե­կը և, վար­դա­գույն թմբի­րը կո­պե­րի տակ, ել­նում են ա­նի­լաճ ու ստերջ: Զարթ­նում են, երբ եր­կիրն է նիր­հում: Ահ, եր­կիր: Միամ­տա­բար տվե­ցիր այդ բա­ռը: Չ­նա­յած՝ դա բառ չէ, այլ՝ ա­նուն, որ ա­սո­ցաց­վում է Հա­յաս­տա­նի հետ: Փա­կում ես աչ­քերդ պա­տահ­մամբ, ա­սենք, բաճ­կոնդ կոճ­կե­լուն զու­գա­հեռ, ու տես­նում բո­լո­րո­վին ու­րիշ պատ­կեր. կարմ­րա­շեկ հող ու ծեր­պեր, մշուշ­նե­րում սուզ­ված լեռ­ներ, լեռ­ներ, որ ար­ևի ծո­րա­ցող շո­ղե­րի տակ ձյու­նե ճա­կատ­նե­րով են: Տես­նում ես հեր­կած ան­դաս­տան­ներ ու քո ա­ռա­ջին սի­րո աչ­քե­րով ա­լիք­վող ջրեր, և փո­շի՛, փո­շի՛, փո­շի՛, որ ել­նում է ար­քա­յա­կան աշ­խետ­նե­րի խե­լա­հեղ վար­գից: Բա­ցում ես կո­պերդ ու… մթնում է սար­յա­նա­կան այս կտա­վը: Վերջ: Այս էր ե­րա­զե­լու են­թա­կա տե­սա­րա­նը՝ ե­րազ­վող եր­կի­րը:
Դու ապ­րում ես սե­փա­կան կամ­քով՝ քո իսկ սե­փա­կան կամ­քը խեղ­դե­լով, միայն թե լի­նես հայ­րե­նի­քում: Եվ ա­հա քեզ մի ժա­մա­նա­կա­հատ­ված է բա­ժին ըն­կել, երբ ե­րա­զող­նե­րին գնդա­կա­հա­րում են ա­մեն պա­տի տակ, ավ­տոտ­նակ­նե­րի ետ­ևում, սրճա­րան­նե­րի, ա­կումբ­նե­րի զու­գա­րան­նե­րում՝ սպի­տակ սա­լիկ­նե­րին ար­յուն վրձնե­լով: Ու­զածդ լու­սա­վոր, ան­թարթ ու բա­ցեի­բաց մայ­թե­րին կամ էլ մթնոտ նրբանցք­նե­րում դա­նա­կա­հար­վում է մի ե­րազ­կոտ ու հե­քիա­թով սնուց­վող մար­մին: Ա­յո, ճիշտ ես կար­ծում, դու ինք­նա­տանջ ես, որ ապ­րում ես այս փո­շե­գույն ֆիկ­ցիա­յում, ուր պո­լիէ­թի­լենն ու պլաստ­մա­սե ա­մե­նայ­նին­չը լպիր­շո­րեն ստվե­րում են ա­մե­նա­մա­քուր աս­տառն ան­գամ: Մի՞­թե հայ­րե­նի­քում ապ­րե­լը պի­տի պար­տա­դիր զո­հո­ղութ­յուն պա­հան­ջի: Ին­չո՞ւ, օ­րի­նակ, ամ­բիոն­նե­րից ա­պա­հո­վութ­յուն ու խա­ղա­ղութ­յուն ճա­ռող երկր­նե­րում չկա դի­տա­վոր կե­ցութ­յուն, կամ երբ մար­դը՝ քա­ղա­քա­ցին, ու­զում է ապ­րել իր երկ­րում, ապ­րում է գե­րա­գույն հանգս­տութ­յամբ ու ա­պա­հով: Ա­սենք, դրանք մի կար­գին հայ­րե­նիք­ներ էլ չեն, դրանք ըն­դա­մե­նը գե­ղե­ցիկ դրոշ­նե­րի ստվեր­ներ են, որ ի­րենց մեջ են հա­վա­քում մարդ­կա­յին խառ­նի­խուռն բախ­տեր: Հայ­րե­նի­քը ու­րիշ բան է: Եր­ևի սե­փա­կա­նա­տի­րա­կան ինչ-որ բոր­բո­քում, բայց հայ­րե­նիք են կոչ­վում հիմ­նա­կա­նում այն երկր­նե­րը, ո­րոնք սպառ­նա­լի­քի տակ ճկվում ու դի­մադ­րո­ղա­կա­նութ­յուն են ձեռք բե­րում՝ հենց այդ դի­մադ­րո­ղա­կա­նութ­յունն էլ կոչ­վում է հայ­րե­նա­սի­րութ­յուն:
Լավ էր, շեղ­վեց մի քիչ միտքդ, բայց, սի­րե­լիս, չէ՞ որ քեզ չէին հաս­կա­նում, չէ՞ որ դու մի ու­րի՜շ ինք­նութ­յուն ես՝ ան­բա­ցատ­րե­լի, ա­նըն­կա­լե­լի, ան­բա­ցա­հայ­տե­լի, ան, ան, ան… Չէ՞ որ դու ժպտում ես ան­կեղծ, ար­ցուն­քա­խառն, հուզ­վում ես դրա­մա­տիկ, ճչում ես բա­րե­կա­մա­բար ու հո­գումդ ա­ղո­թում՝ ամ­բողջ աշ­խար­հի ստա­հա­կութ­յուն­նե­րին ի նե­րումն: Կար­ծում ես (և ճիշտ էլ ա­նում ես), որ քեզ­նից պետք է նե­ղա­նա ախ­մա­խը միայն, ո­րով­հետև դու ա­մե­նաբ­յու­րեղ­յա մարդն ես: Ճիշտ է: Բայց հի­մա, որ կանգ­նել ես այս խա­վա­րի դեմ ան­կա­րող լամ­պի առջև, որ փայ­լեց­նում է միայն անձր­ևաջ­րե­րը, նա­յիր ներքև: Նա­յիր ու զգա մարդ­կա­յին դան­դա­լոշ կե­ցութ­յան պար­տադ­րան­քը, ո­րի բե­ռից ճոր­տա­ցած մար­դիկ շտա­պում են ի­րենց ծած­կե­րի տակ մտնել, որ ա­ռա­վոտ կա­նուխ վազ տան աշ­խա­տան­քի: Ախ, աշ­խա­տանք: Դու աշ­խա­տանք էլ չու­նես: Չու­նես, ո­րով­հետև ան­հար­կի ժպտալ չսո­վո­րե­ցիր, ո­րով­հետև տնօ­րե­նին հա­ճո­յա­նա­լը քեզ հա­մար հայ­հո­յան­քի պես բան է: Դե, ու­րեմն, կող­քից տես, թե ոնց են պա­տե­հութ­յան որ­սորդ­նե­րը լեռ­նա­­գնա­ցի պես բար­ձունք­ներ նվա­ճում: Թ­քա՜ծ: Դու հո ազ­նիվ ես ու­զում լի­նել քո խղճի ա­ռաջ ու գլո­րել դեմ­քիդ ձանձ­րույ­թի շի­թեր ցո­ղող կյան­քը՝ հա­վա­տա­րիմ մնա­լով ինքդ քեզ:
Խն­դիր­ներդ ա­ճում են վայ­րի մոշ ու մա­ցա­ռի թա­փով: Խն­դիր­ներ, ո­րոնց դեմ գեր­տե­րութ­յուն­նե­րի ցա­վերն ըն­դա­մե­նը խու­տուտ են թվում: Քա­ղա­քը, որ­տեղ ապ­րում ես, չի խոս­տա­նում քեզ ո­չինչ: Եվ այն, որ իր ի­գա­կան գգվանք­նե­րը ու­րիշ­նե­րինն են, քեզ տան­ջում է, ինչ­պես կնո­ջը մե­կի հետ կի­սե­լը:
Եր­ևանն աղ­ջիկ է: Գի­շեր­նե­րը գրկից գիրկ փախ­չող, հմուտ սի­րե­կա­նից մինչև կրա­կոտ գգվան­քին ան­տեղ­յակ պար­մա­նու թևե­րի տակ բա­ղեղ­վող, շքա­մուտ­քե­րում համ­բուր­վող, նրբանցք­նե­րում խոշ­տանգ­վող, հար­բող ու քարշ ե­կող մի աղ­ջիկ, որ լու­սա­բա­ցին յավ­շի­նով փո­ղոց­ներն ավ­լող կա­նանց հայտն­վե­լուն պես մաքր­վում է ու մտնում կու­սա­կան քո­ղի տակ. ա­ռա­վոտ­վա ավ­լե­լը Եր­ևա­նի մայ­թե­րին շպար քսե­լու պես մի բան է: Հան­դուր­ժո­ղա­կան ե­րես­նե­րով, լա­չակ­նե­րը որ­պես գլխի­կո­րութ­յան նշան կա­պած կա­նայք մաք­րում են շամ­պայ­նով ար­բած գի­շեր­նե­րի զեխն ու խայ­տը: Եվ ա­ռա­վոտ­յան արթ­նա­նում է մո­րե­մերկ այդ աղ­ջի­կը՝ իր մաշ­կի փշա­քա­ղու­մից թրթռա­ցող խա­լե­րով ու ե­րե­սի ան­մե­ղութ­յուն հա­րու­ցող պե­պեն­նե­րով:
Դու հեն­վում ես կի­սա­խո­նավ մի քա­րի ու նա­յում ապ­րիլ­յան սնա­փառ անձրև­նե­րից լցված փո­սե­րին, որ հի­մա փայ­լում է փո­ղո­ցի ա­ղոտ լույ­սե­րից: Լույ­սեր, որ ուր որ է ան­ջատ­վեն պի­տի, որ հրեն քեզ դե­պի քո տուն: Այդ լույ­սեր ան­ջա­տող-միաց­նող­նե­րը հո չգի­տե՞ն, որ դու հոգ­նել ես, որ դու չես ու­զում բռնել հու­սա­հա­տութ­յան կա­ծանն ու տուն գնալ: Գ­նալ ու նա­յել քեզ ան­հա­ջո­ղակ հա­մա­րող դեմ­քե­րին, ո­րոնք հո­ժա­րութ­յամբ պի­տի քեզ խրա­տեն քա­նիցս: Ն­րանք հո չգի­տեն, որ քեզ հա­մար փա­խել է հե­տաքրք­րութ­յու­նը օ­րե­րի պար­սի նկատ­մամբ, ինչ­պես մուլտ­ֆիլ­մից է հիաս­թափ­վում ե­րե­խան: Գ­րո­ղը տա­նի, ի՜նչ հա­ճե­լի է շնչել պաղ օ­դը, որ ներ­սիդ կրակ­նե­րը հրշեջ փրփու­րի նման մա­րում է:
Մինչև կյան­քիդ կար­ևո­րա­գույն քայ­լերն ա­նե­լը դու, ի­հար­կե, այլ հե­ռան­կար էիր պատ­կե­րաց­նում. սկզբում հրա­շա­լի ու­սում, ըն­թաց­քում մի­ջին աշ­խա­տա­վարձ, ո­րը, ու­սա­նո­ղա­կան ծախ­սեր հո­գա­լուց բա­ցի, պի­տի ընդ­լայ­նի քո կա­պե­րը մաս­նա­գի­տա­կան ճա­կատ­նե­րում, դե իսկ հե­տո ար­դեն պատ­վա­բեր մի աշ­խա­տանք՝ ինք­նա­սի­րութ­յանդ հա­րիր աշ­խա­տա­վար­ձով: Թարս է, սի­րե­լիս, խոր­հուրդս է՝ չե­րա­զել ո­չինչ՝ մինչև ի­րե­րի հա­ջոր­դա­կա­նութ­յան ա­կա­նա­տե­սը դառ­նա­լը: Պա­տա­հեց այն­պես, որ ուղ­ղա­կի չե­ղավ: Չե­ղավ է­լի, էլ ո՞նց ա­սեմ: Դու, ան­շուշտ, տա­ղան­դա­վոր ես, բայց ո՞ւմ է պետք դա: Կամ ի՞նչ է տա­ղան­դը: Դի­մա­ցինդ, որ նույն մռութն ու­նի, նույն ձե­ռո­ւո­տը, ի՞նչ է, պա­կա՞ս է քեզ­նից: Դե ա­րի ու իս­կութ­յու­նը ներ­կա­յաց­րու ան­գետ աշ­խար­հին: Թող­նենք:
Փոր­ձում ես մար­մինդ պո­կել խո­նավ քա­րից ու զգում ես ճոճքդ՝ հե­նա­րան փնտրող, հոգ­նա­բեկ ու, գրո­ղը տա­նի, տհաճ հար­բա­ծի ճոճ­քը: Լույ­սե­րը լղոզ­վում են կի­սա­խուփ աչ­քե­րիդ դեմ, դու բռնվում ես սյու­նից, նստում պաղ մայ­թեզ­րին ու թմրած գլուխդ առ­նում ա­փե­րիդ մեջ: Մտ­քումդ մի մե­ղե­դի է, ու ինչ-որ բա­ռեր են սայ­թա­քում քիմ­քումդ, որ եր­բեք չեն էլ գրվի: Հի­շո՞ւմ ես՝ դու գրող ես: Ընդ ո­րում՝ ան­հա­ջո­ղակ գրող, ո­րով­հետև ըն­կար տո­ղեր չա­փե­լով ու կյան­քիդ կարևո­րա­գույն 2-3 տա­րին մսխե­ցիր թղթե­րի դեմ կռթնած, մինչ­դեռ ըն­կեր­ներդ դար­ձան ազ­գա­նու­նով կանչ­վող տղերք, իսկ ըն­կե­րու­հի­ներդ… ո­րոնք շիկ­նում էին մո­լե­ռանդ ու նուրբ քո բա­նաս­տեղ­ծութ­յուն­նե­րից, նշան­վել են կամ շի­կա­ցած կրծքե­րով կաթ են տա­լիս չո­չող մա­նուկ­նե­րին: Ո՞նց փա­խան դո­շիդ վրա­յից, չզգա­ցիր: Դե գնա ու գրի: Գ­նա ու հենց ար­բած էլ գրի: Գ­նա­ցիր-ե­կար, դար­ձար գրող, այ­սինքն՝ մի մարդ, ո­րը պի­տի ապ­րի չքա­վո­րութ­յան մեջ, ու­նե­նա դժբախ­տութ­յուն­նե­րի մի կծիկ, ա­նիծ­վի բախ­տից ու պար­տա­դիր պի­տի մեռ­նի՝ սիր­վե­լու հա­մար: Դե սփոփ­վիր, ախ­պերս:
…­Քա­մին շնկշնկում է թեթև, լղոզ­ված աչ­քերդ վեր ես հա­նում, ու տե­սա­րա­նը մշու­շից մի կերպ հստակ­վում է: Ք­նել էիր, գի­տե՞ս: Եր­ևի մի կես ժամ: Ար­դեն վա­խե­նա­լու աս­տի­ճան մութ է, բայց դա լու­սա­նա­լու պատ­րաստ մութն է: Խ­մա­ծութ­յունդ եռ է տա­լիս մեջդ, դու հենց այդ բլթբլթա­ցող կաթ­սա­յից էլ զարթ­նել ես: Մար­մինդ այր­վում է, և­ ուր որ է, ա­սես, բշտեր պի­տի դուրս գան մաշ­կիցդ: Փոր­ձում ես կանգ­նել, քայ­լում ես մի քա­նի մետր, ե­րե­րում ու մռմռա­լով նո­րից ընկ­նում: Կող­քիդ մի ա­նո­րոշ իր է, ու լռութ­յան մեջ կողմ­նո­րոշ­ման հա­մար տված դա­դա­րից՝ ո­րո­շում ես վերց­նել: Ա՜խ, տիկ­նիկ է: Ցե­խոտ, գզգզված մա­զե­րով, մի ոտ­քը լո­ճած: Մ­ռու­թը մո­տեց­նում ես դեմ­քիդ, նա­յում խնձո­րի խա­լե­րի պես կե­տիկ­նե­րին, ժպտուն ու սա­ռած հա­յաց­քին, թափ ես տա­լիս, ու թարթ­վում են աչ­քե­րը… Ինչ­պի­սի՜ զբաղ­մունք լու­սա­դե­մին ար­բած մար­դու հա­մար: Տիկ­նի­կին զգու­շո­րեն դնում ես կող­քիդ՝ ցե­խոտ դեյ­րան ծա­լե­լով, գրպա­նիցդ հա­նում ես ճմրթված տու­փը, վա­ռում մի սի­գա­րետ ու գլուխդ կա­խում թաց աս­ֆալ­տին: Ի՜նչ զզվե­լի է էս ըն­թաց­քը՝ հու­սա­հա­տութ­յուն, ձա­խո­ղում­նե­րի ե­րամ, միակ սփո­փան­քը վա­ղը-մյուս օ­րը այս ամ­բողջ կեն­սա­կան «մար­տե­րի» չգո­յութ­յան փաստն է: Այն, որ պի­տի չքվենք մի օր այս պար­զու­նակ ակ­վա­րիու­մից: Ա­յո, ու­զում ես չքնաղ կյանք ապ­րել, քնել ու զարթ­նել հեշ­տութ­յան թմբի­րում, բայց հի­շում ես, որ դրանք ան­ցո­ղիկ են, ու հան­կար­ծա­կի լքե­լու ես պար­տադ­րա­բար, սփոփ­վում ես քո չքա­վո­րութ­յու­նից: Ախր, դու լավ մարդ ես, է՜, որ­պես ըն­կեր՝ տա­պակ­վող ես, որ­պես բա­րե­կամ՝ զոհ­վող, որ­պես զա­վակ՝ սրտա­լի, որ­պես քա­ղա­քա­ցի՝ պատ­րաս­տա­կամ: Տո որ­պես աշ­խա­տա­կից էլ՝ նվիր­վող ու բեռն­վող, ին­չո՞ւ ես այս ճղճղա­ցող թվա­կա­նում կու­լիս­նե­րից հետ­ևում կյան­քին: Թ­քա՜ծ: Ս­րանք մանր բա­ներ են, քեզ ա­ռող­ջութ­յուն լի­նի, գլուխդ առ ու փա­խի, գնա ու թա­փա­ռի: Թա­փա­ռի ու գրի, քարշ ա­րի: Քո­նը դա է, ախ­պերս, քո­նը ման­րիկ, ա­ռօր­յա հա­ճույքն է:
Դու գրող ես, չէ՞: Հի­շո՞ւմ ես՝ ինչ ա­ռա­ջարկ էիր ստա­ցել Ռու­սաս­տան գնա­լու: Ման­րիկ գործ էր, բայց, դե, խո­պան է, է­լի, մի բան կբաց­վի, թե չէ, որ մնա­ցել ես ի՞նչ… կգնաս, դրսից ա­վե­լի ուժ­գին կսի­րես եր­կի­րը, ինչ­պես բո­լո­րը: Մի էր­կու կո­պեկ կու­ղար­կես հիմ­նադ­րա­մին, մի էր­կու մի­տինգ­նե­րի ջուր ա­ռա­քե­լու գրոշ­ներ կու­ղար­կես, կարճ ա­սած՝ Սփյուռք կլի­նես, է­լի: Սփ­յուռ­քը, ինչ­պես տես­նում ես, մի հյու­թա­լի կար­ևո­րութ­յուն է…
Քա­մին է­լի է շնկշնկում, բայց ինչ-որ թա­փոն­ներ են քսվում աս­ֆալ­տին մի կա­նո­նիկ հրու­մով: Դու չես էլ զգում, սի­րե­լիս, դու հան­գած ես, սա քո բեռ­նա­թափ­ման օրն էր: Կինն իր եր­կա­րա­պոչ ա­վե­լով քա­շեց ու շուռ տվեց շի­շը, թափ­վեց կի­սատ գի­նին, քիչ այս կողմ տիկ­նի­կը քա­շեց, գցեց շշի ու մնաց­յալ աղ­բի մեջ, իսկ քեզ, որ հան­գել էիր, թեթ­ևա­կի հրեց, դու գլուխդ ա­փե­րիդ մի­ջից դժկա­մո­րեն բարձ­րաց­րիր, փքված կո­պե­րիդ տա­կից մշու­շոտ նա­յե­ցիր՝ ինչ-որ ծե­րա­ցած կին էր՝ տիկ­նի­կի խա­ղա­լիք դեմ­քով, տիկ­նի­կի շրշուն դեյ­րա­յով, վրա­յից՝ լու­սանդ­րա­դար­ձող մի ժի­լետ, և­ ա­վել էր քսում ոտ­քե­րիդ տակ ու կո­շիկ­նե­րիդ, քա­շում խում­հա­րա­յին հեշ­տանքն ու քթի տակ թրթռում:
Դու նո­րից ար­ձա­նա­ցար գլխա­հակ, ըն­դու­նե­ցիր կող­քանց չա­կեր­տի տեսք, ու աչ­քերդ նո­րից փակ­վե­ցին ար­դեն թա­փան­ցիկ քա­ղա­քի կեղ­տոտ մայ­թե­րին: Դու, ի­հար­կե, չես հի­շի, բայց շուր­թերդ, ան­վարժ բա­ցու­խու­փից թույլ սու­լոց հա­նե­լով, ան­հա­ղորդ փսփսում էին.

-Եր­ևա՜ն, պե­պե­նոտ աղ­ջիկ…