ԳԱՐՈՒՆԻԿ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆ

*** Մթնեց վերջապես: Անտառում մոլորվեց տաղավարը, Եկվորները լռեցին… Որ բարձը չճռճռա թույլ-թույլ, Տաք ճակատս հենեցի Դիմացի ծառապատ սարին: *** …Խշշոցը կմնա ականջներիս …