Գաղտնահուշում
Ես կարող եմ հիմա-կուզե՞ս փորձեմ-
լեռնային բյուրեղին թևե՛ր վերագրել, և գավազանին` շուրթեր,
և հրամայել կյանքի գիշերվան`
եղբայր դառնալ պոեմի արշալույսին:
Ինչպե՞ս:
Կործանելով այբուբենը
(ներսից ու դրսից)`
Ասպատակելով, բռնանալով,
և կամ արհամարհելով բառերին…
Մելանխոլիա
Առեղծվածի երկնակամարում
շքեղագո՛ւյնը փայլող աստղերից-
Մելամաղձություն անունը ունի…
Թարթիչների ծառը
… Ու երբ ես կոպերի կղզում
հյուրը եղա լուսեղ ծովախեցու և ճռնչացող խավարի,-
տեսա, որ ջրի ու բոցի հավերժական
ճակատագիրն ունի Դարի ծերությունը,
որ թույլ է տալիս տղամարդուն`
լինել առասպել և կրակն այդ առասպելի…
Ես ծնվել եմ ճյուղերի վրա`
դյութական մի սպիտակ անտառում,
ցնորքներին զոհաբերվող օ՛րը որտեղ-
իմ քաղաքն է,
իսկ գիշերը`
խրճիթը իմ…
Էքստազ
Եվ ինքն իր միջից հառնում է Լույսը`
հանդիպելու իր լուսապատկերին…
Պոետը
Աշխարհը գունատ է դառնում, և բառերը,
որ նա կարդում է,
կանայք են,
որոնց նա տիրանում է` հրապուրելով ինչպես մահը:
Ինչ նա սպանում է,
վերակենդանացնում է կրկին`
պատմության պատրանքից մի ուրի՛շ մահիճ հյուսելով:-
Այդտե՛ղ է նա ծնվում…
Կնոջ դեմք
Ես ապրել եմ հայացքի մեջ մի կնոջ,
որն ապրում է ալիքներում ծովի:
Անկումը նեցուկ է դառնում`
կորցնելու ինքն իր ապաստանն իր սեփական խեցու մեջ:
Ես ապրել եմ հայացքի մեջ մի կնոջ,
որն սպանում է ինձ (մեկը, որ սիրում է
լինել յուրահատուկ)`
որպես մի անլույս փարոս իմ արյան մեջ,
որ դեռ շարունակում է նավարկել
դեպի բևե՛ռը խելագարության…
Բոդլեր
Կոպերիս արանքում պոեզիայի հոգին` իմ մեջ,-
վավաշոտ մարմին է անկողնում.
խորթ` ինչպես երկիրը,
հարազատ` ինչպես երկիրը,
քանի դեռ տարփա՛նքն է վերմակը լույսի…
Ռայներ Մարիա Ռիլկե
Այն բանից հետո,
երբ վարդը նահանջեց արևի դեմ ու թոշնեց,
ու ոսկե փոշին ավանդվեց քամուն,
մոխիրների միջից երկիրն այսպե՛ս ասաց.
-Սա սեփական ե՛րգն է իմ` ինձ վերադարձված…
***
Մերկացի՛ր, ծաղկո՛ղ ծառ, ու փաթաթիր քեզ լուսնի լույսով,
լիալուսի՛ն, ծագի՛ր,
սուզվի՛ր ծաղկող ծառերի մեջ`
ծաղկե սանդուղքն ի վար,
որ մենք զարդարել ենք ուրի՜շ ծաղիկներով,
նախշաքանդակներով`
աքաղաղը ցամաքում,
կատվաձուկը ծովի մեջ;
Ու կտոնենք մենք այդպես հարսանի՛քը
դրախտի ու երկրի,
պսակադրությո՛ւնը մարմնի և հոգու…
Առավոտի ծառը
Հանդիպի՛ր ինձ, օ՜, առավոտ:
Եվ թույլ տուր մեզ` գնալ ամա դաշտը մեր,
որտեղ տանող արահետը սիլուետն է խանձված ծառերի:
Մենք բազմիցս խոստացել ենք այնտեղ թողնել
զույգ մահճակալ` զույգ մանուկներով-
նրանց չորային ստվերների տակ:
Օ՜, հանդիպի՛ր ինձ,
դո՛ ւ ես, որ տեսել ես սաղարթները փարթամ,
լսել կանչը ճյուղերի,
որոնք իրե՛նք են դրդում, որ արյունն իրենց խոսք դառնա,
բառեր, որ գրավում են աչքերը,
բառեր, որ ժայռե՛րն են ճեղքում,
հանդիպի՛ր ինձ, օ՜, հայտնվիր…
Կարծես թե մենք հանդիպեցինք,
ու կարծես մաշեցինք մե՛ր իսկ հյուսած խավարը,
հետո ծնկի եկանք նրա դռան առաջ,
վարագույրները քաշեցինք,
բացեցինք նրա լուսամուտները և հեռացանք
դեպի կամարնե՛րը ծառաբների:
Մենք օգնություն խնդրեցինք մեր սեփական կոպերից
և պարպեցինք երազների ու արտասուքների թորանոթները:
Թվում է` մենք կորցրել էինք ճանապարհը
և մնացել ոստերի երկրում…
Պոետներ
Նրանց համար գոյություն չունեն
տաքուկ սենյակներ,
նրանք իրե՛նք են ջերմություն տալիս
Երկրի մարմնին`
օդից կռելով դրանց բանալիները…
Նրանց միֆերի համար
չկան ծագում ու տոհմածառ.
դրանք արձանագրված են`
ինչպես արև՛ն է արձանագրել
իր սեփական պատմությունը
… ոչ մի տեղ…
Թարգմանությունը՝ Էդուարդ Հարենցի
