* * *
Մի օր եկավ, գրկեց ու ասաց.
— Գնում եմ Տիբեթ:
.
.
.
Մի օր հետ եկավ, ականջը դրեց մարմնիս ու ասաց.
— Էս ի՞նչ աղմուկ է:

Յոգայի պարապմունքը
սկսվում էր 7-ին,
իսկ էն ընկերս հաճախ էր երգում.
«Քնից թանկ բան չկա կյանքում…»…
Այսպես են լկստվում ուրվականները,
որ սովորաբար արթնանում են ուշ,
չեն նախաճաշում,
մի քանի ժամ թափառում սենյակում,
մի երկու տող գրում,
մի երկու հատ ծխում,
դառը սուրճ մի կում…
Յոգան էսօր էլ մնաց…

Աչքերս տրորելով` ես կարդում եմ Կաֆկա,
ես տարվում եմ մետամորֆոզներով,
նա ինձ նվիրում է ճապոնական պոեզիա,
նա ինձ հրավիրում է թեյի,
նրա տնից բուդդիստական զրդուզիբիլի հոտ է գալիս
(ես խենթանում եմ էդ հոտից),
ես ցնցուղի տակ բացահայտում եմ,
որ կան չմաքրվող մեղքեր,
նա ցնցուղի տակ մտածում է ինքնամաքրման մասին,
ես գոլորշու մեջ երգում եմ էթնոցենտրիկ մի երգ
ու հայելու վրա Արարատ նկարում,
նա մտքով հասնում է Սիդե-նո յամա`
մեդիտացիայի,
ես սովորում եմ աբսուրդի լոգիկան,
նա համոզում է լոգիկայից դուրս ապրել
ու առհասարակ` ապրել…
Նա որտեղ գտնում` սպանում է իրեն,
ես ինձ շաղ եմ տալիս պապիս բոստանում
ու թաքուն, շատ թաքուն գարնանը ջրում…
Աչքերս տրորելով` ես կարդում եմ Կաֆկա,
նա առաջարկում է`
եթե վերափոխվել, ապա Ոչնչի…

Լավ, համոզեցիր:
Գիշերը,
երբ բոլոր գոյաձև մարմինները դառնում են անդեմ զանգված,
ես նախաարարչական քաոսի մեջ գտնում եմ ականջս,
զգուշորեն մոտեցնում մարմնիս,
ես խլանում եմ աղմուկից,
ներսից խեղդում է ամբոխը,
ու ինձ հրմշտելով`
գլխապատառ վազում եմ քո տուն`
թեյ խմելու…