«Սև ու սպիտակ նամակներ»

Սե՛ր իմ,
պարզապես արի քայլենք այսօր,
թող փողոցներում երկարեն
երկու ստվեր,
որոնց մասին հետո կհուշի քաղաքը,
երբ երգի մեկուսի՝
առանց ինձ ու քեզ.
դու արդեն հեռացած կլինես,
որովհետև
սա թշվառների ու դժբախտների քաղաքն է,
ուր չի ներվում
մանր-մունր ուրախություններից սարքվող
կարճատև երջանկությունն անգամ:
Որովհետև
մի օր սպառելու ենք
մեր բաժին ցինիզմը
Երևանի փողոցներում՝
անկարող լինելով
փոքրիկ ժպիտների
կամ անսանձ ծիծաղների տակ
թաքցնել մեծ տխրությունը,
ու երբ մեկս մյուսին ցուցադրենք
սեփական հոգիների մերկությունը,
երկուսիս համար էլ ՝
որպես միակ շապիկ,
մենությունը կմնա…

Սե՛ր իմ,
Դու մի օր գնալու ես.
բայց արի քայլենք այսօր…

***
Ինչ դժվար է հիմա
քայլել Երևանի փողոցներում,
որտեղ ամենը՝
շենքերը,
արձանները,
խանութները…,
հուշում են քո բացակայությունը,
որին թևանցուկ արած
բարձրանում եմ
Կասկադի աստիճաններն ի վեր,
ինչպես կյանքում՝
մենակ,
անտարբեր օտարների երջանկությանը,
ինչպես նրանք՝ ցավիս,
ու ես հիմա
ցավից հռհռում եմ մենակ,
չամաչելով անգամ
սեփական արցունքներից,
որ գլորվում են իզուր՝
չգտնելով այնքան փնտրած
հարազատ ձեռք,
որի քնքշության կարիքը
ունեի այնպես…
բայց քայլում եմ դեռ՝
թևանցուկ արած քո բացակայությանը…
Ինչ դժվար է հիմա
քայլել Երևանի փողոցներում…

***

Իմ ու քո
չեղած կենսագրության մեջ
տաք ու մտերիմ
մի տող փնտրեմ,
քաշեմ վրաս,
ոնց սիգարետիդ ծխի մեջ՝
կծկվեմ,
ու տաքանամ
քեզնից բացակա բոլոր վայրերում,
ուր հիմա քայլում եմ
գունաթափված երազներով,
կողոսկրերիս մեջ՝
սվսվացող քամին,
քունքիս մեջ՝
կտկտոցը փայտփորիկների,
հայացքումս՝
ափ շպրտված ձկան տխրությունը,
իսկ սրտիս մեջ՝
կարոտը քո
ու հեռավոր այն օրերի,
որոնց մեջ ես
դեռ փնտրում եմ
լուսավոր ու մտերիմ տող՝
լցնելու ներսիս ցուրտ մթությունը:

***
Գունատ, գունատ քաղաք,
ուր ամաչում եմ
իմ գունավոր երազանքից,
որն ունեի,
երբ քայլում էի ստվերդ գրկած՝
ինձ խաբելով իմ ու քո
մտերմության պատրանքով,
որը
հիմա միայն ունեն փողոցները,
ուր սովորեցի բացակայությունները կարոտ դարձնել,
ու կարոտները՝բառ,
ու սովորեցի մեղեդիներ սարքել
սեփական տխրությունից,
որովհետև կյանքում ինձ
հեշտորեն տրվեց
տխրության հմայքը միայն,
բայց առանց քեզ
տխրությունը ծանրացել է,
տողը դարձել անիմաստ խզբզանք,
լացս՝ խեղճություն:
Ու ես հիմա
քայլում եմ դատարկ փողոցներում
և զարմանում,
թե ինչպես էր միայն քո ձայնով
անլսելի դառնում քաղաքի
ողջ աղմուկը,
որ լցվել է ներսումս
ու ոնց գայլային ոռնոց՝
հոշոտում է վերջին գույնը հոգուս:
Գունատ, գունատ քաղաք…

***
Հանգցրե՛ք բոլոր լապտերները,
որ ուրիշի լույսից խամրած աչքերս
գտնեն կորած անունս
ստվերներում,
ուր փայփայում եմ վերջին տագնապները՝
ստացական ս-ով,
որովհետև այնքան սիրելի դեմքն ընդունելու համար
այնպես հեշտորեն եմ ջնջել
դիմագծերս,
ու հիմա չունեմ ոչինչ՝
բացի անվանումից,
որ թաքնվել է վախի ստվերներում:
Հանգցրե՛ք փողոցի վերջին լապտերները…

***
Քաղաքը կծկվում էր օտար ոտնահետքերում
Ու չէր հերիքում արդեն
երկուսիս,
իսկ թիակներդ չափազանց փուխր էին
հենվելու համար,
ու դու էլ չէիր տեղավորվում
իմ տուփում,
ուր բառ առ բառ,
մաս-մաս
ծրարեցի ես քեզ,
բայց չափազանց սորուն եղար,
ներս սորացիր՝
մերկ մաշկիս տակ,
որտեղից էլ
պլոկվեցիր արդեն
հին վերքի պես,
ու առանց քեզ՝
ասես առանց մաշկի,
բացված վերքով,
անհնար է քայլել փողոցներում,
ուր մորթվել է նախկին մտերմությունը
ու միասին ապրելու
միակ տարածությունը դարձել
բանաստեղծությունս,
որ կախված է քաղաքի բոլոր պարաններին:

***
Սե՛ր իմ,
սա վերջին բանաստեղծությունն է
քո մասին,
վերջին ճիգը՝
փակելու դռները
և գնալու՝
փողոցներից հավաքելով
մի քանի հիշողություն,
մի քանի մտերիմ տող,
մի քանի արցունք,
որ կուլ կտամ
մելամաղձի՝
սովորականից մի քիչ
մեծ չափաբաժնի հետ
և կօգնեմ քեզ գտնել ճիշտ բառերը՝
ասելու,
որ հեռանում ես,
կօգնեմ՝
չվախենաս կորցնել ինձ,
ինչպես ես եմ վախենում
կորցնել քեզ,
որովհետև իմը չես
ինձ հետ փողոցներում թափառելիս,
իմը չես,
երբ կողքիս ես,
երբ սրբում ես արցունքներս,
երբ բռնում ես ձեռքս,
իմը չես,
երբ գրկում ես մտերմաբար
և այնպես ես ասում «լավ կլինիե,
որ ծանրագույն մեղք է դառնում
անգամ կասկածելը,
իմը չես,
սե՛ր իմ,
բայց այլևս չեմ վախենում
կորցնել քեզ,
որովհետև աշխարհում
ամենից շատ ես ունեմ քեզ,
ես հավաքել եմ քեզ ներսումս՝
մաս-մաս
պատի նման,
որ չի քանդվում այլևս,
ու ես հիմա ամենից շատ ունեմ քեզ,
ունեմ քեզ,
երբ մենակ ես ու տխուր,
երբ փողոցներում անկարող
ես լինում գտնել
մեծ կորուստդ արդեն,
ունեմ քեզ,
երբ լռում ես,
երբ փախչում ես ինքդ քեզնից,
երբ չստացված անցյալի ուրվականները
մղձավանջ են դառնում
ու չեն տալիս հանգիստ,
ունեմ քեզ,
երբ շոյում ես ուրիշին
և այնպես քնքշորեն ասում՝ «իմսե…
իմը չես, սե՛ր իմ,
բայց ես միայն ունեմ քեզ՝
ամբողջովին,
լրիվ,
քեզ չճանաչած բնավ
և քեզ չգտած
սիրելիներիդ հիշողություններում,
սիրելի գրքերումդ,
սիրելու փողոցներումդ,
սիրելի երգերումդ,
որտեղ չգտա քեզ…
բայց ունեմ ի՛մ մեջ,
ի՛մ ներսում,
տողերումս,
որտեղ իզուր ես արդեն պատկեր ու ռիթմ փնտրում,
որովհետև ես վաղուց բանաստեղծություններ չեմ գրում,
այլ միայն քեզ ուղղված նամակներ
այն ամենի մասին,
ինչը դու լավ գիտես,
որովհետև իմ ու քո միջև ճանապարհը
կարճելու համար
մինչև ոսկորներս ծակող մերկ անկեղծությամբ եկա
մոտդ,
որ չմնա ոչ մի սահման,
ոչ մի ծակոտկեն,
ոչ մի գիծ,
որ լոգոյի պես հավաքվենք մի պատկերում՝
մեր նույնությամբ,
ցավով,
այնպես ճշգրտորեն իրար լրացնող
մեր թուլությամբ,
երբ դու ուժեղ ես այնպես՝
քո վախերով,
իսկ ես խեղճ եմ այնքան
իմ սիրո մեջ…
որովհետև դու վախենում ես,
երբ սիրում եմ,
իսկ ես այլևս չեմ վախենում,
երբ իմը չես,
իմը չես, բայց ունեմ քեզ…

«Հորս»

Ինչ դժվար էր,գիտե՞ս.
համակերպվել
բացակայությանդ,
որին սովորեցի մանկուց,
ու որը սովորեցրեց քայլել՝
առանց քեզ,
առանձնացած,
մենակ,
օտարացած՝
օտար քաղաքում
հարազատ մեկին
կողքիս տեսնելու
չմեռնող հույսով…
հույսով,
թե կարող եմ
ասֆալտի ու ծխի քաղաքում
ունենալ ծովի երազը,
որը հեշտությամբ սակայն
սպանվում է
քառակուսի շենքերի
համրության մեջ,
ինչպես մենք ենք
տարիներ շարունակ
սպանում
մեր կարոտները՝
սեփական լռությամբ
սարքելով
պատ
ու համակերպում…
Բայց հիմա,
երբ նորից
ներսումս աղմկում է
հին ըմբոստությունը,
ես չգիտեմ՝
ո՞նց թարգմանեմ արցունքներս…