***
Նմանվել եմ
եգիպտական
մումիայի,
մարմինս
զմուռսով է
պատված,
խեժը բռնել է
կոկորդս,
ու բառը, դեռ
չարտաբերված,
սառել է շուրթերիս,
ներսս էլ է զմռսված,
ու երակներումս
սառնություն է
հոսում։
Բայց ես ինձ
կտավի մեջ
փաթաթված
մումիա չեմ
զգում,
այլ՝ կտավին
նկարված
ու ջրերում լողացող
սառցաբեկոր,
որը ցերեկները
թաքնվում է
արևից,
իսկ գիշերները
փնտրում սառցե
ամրոցը
«Ձյունե թագուհու»։
***
Գնչուհի չեմ,
գուշակություններ
չեմ անում,
բայց քո ձեռքի
ափի մեջ
անսովոր ու
խճճված
գծեր կան,
որոնք նման են
այն ճանապարհներին,
որոնցով ես
անցել եմ
նախորդ դարասկզբին։
Անցել եմ՝ ուսերիս
քո բաճկոնը մաշված,
մազերս գլխարկի տակ
հավաքած,
ու դեմքս քողով
ծածկած,
իսկ կոշիկներս՝
ձեռքիս,
որովհետև
նախորդ դարասկզբին
կանացի սպորտային
կոշիկներ չկային,
իսկ հագիս
կոշիկներն ինձ
անհարմար էին թվում։
Թե՝ դեպի ու՞ր էի
գնում…
Գնում էի դեպի
գետը
Եփրատ,
այնտեղ՝
Եփրատի ափին,
Մի տուն կար.
փոքր ու սիրուն
տուն,
դիմացը՝
ծաղկաշատ այգի,
թզենիներ
ու շատրվան,
շեմին վանա կատու
կար,
մի աչքը՝ բաց,
մյուսը՝ փակ։
Տանը անսահման
տաք էր՝
հայացքիդ պես,
բայց թեյը
սեղանին
արդեն սառել էր…
ՎԵՆԵՏԻԿՅԱՆ
ՄՈԳՈ
Երկնքից կախվել էր
Մի անտուն երազ…
բարևեցի,
ծիծաղեց,
ժպտացի,
երգեց,
ձայն տվեցի,
հազար ու մի
գույներ թափեց,
թիթեռներ թռան
վառվռուն,
վենետիկյան մոգոներ
սկսեցին շուրջս
պտտվել…
Իսկ իմ երազներից
միայն անձրև է
թափվում,
ու մի ագռավակերպ
թռչուն
իր հազարամյակներ
ձգվող թռիչքն է
կրկնում..
***
Լուսանկար, լուսարձակ
լուսին,
ինձ թվա՞ց,
թե՞ իրոք
աչքս կպել էր
կես ճամփին,
գնացքում,
քո ուսին,
քո մասին
գրած վերջին
տողին,
իսկ քո մասինը
իրականում
քո մասին էլ չէր
այլ՝ քեզ համար,
որն ի սկզբանե
գրվել էր
իբրև նամակ,
բայց լիբրետո
դարձավ
ու երգեց
երամից ուշացած
մի թռչունի
համար,
բայց թռչունն այդ
այդպես էլ
երամին
չհասավ…
***
Մի օր ինձ կփնտրես
Ու չես գտնի,
որովհետև ինչ-որ
մի կետում,
կանգուն շինության
տեղում
փլատակ դարձած
կլինեմ՝
բարձր ձայնից,
աղմուկից
հրավառությունից,
որովհետև իմ
հիշողության մեջ
և ունկերում
դեռ պայթյուններն են
վերջին…
Մի օր ինձ կփորձես
լսել թանձր լռության
միջից,
բայց կրկին սխալված
կլինես,
որովհետև ինձ տրվածը
ավելի շատ լռություն էր,
քան բառը,
իսկ դու, ինչպես միշտ,
լռությանը ականջ
չես դրել,
այլ սուզվել ես
զրնգուն ձայների մեջ…
Մի օր ինձ կփնտրես
Կամ…
չես փնտրի…
***
Անձրևը թակում է
անծանոթ դռներն
ու հարցնում.
— Ձեր տանը չի՞
գտնվի մի տաք
անկյուն ինձ համար,
հոգնել եմ անիմաստ
թափվելուց,
թռչնի թևին թռչելուց
ու թռչնի թևերը թրջելուց,
կեղծ ժպտալուց
ու քահ-քահ ծիծաղելուց։
Գիտեմ՝
հողը չորությունից
Ճաքել ու սպասում է ինձ,
բայց նա չգիտի, որ
ես հոգնել եմ ցեխի
մեջ վազվզելուց,
մինչև ծնկներս ցեխի մեջ
խրվելուց ու
ծանր ոտքերս մի կերպ
քարշ տալուց…
Աձրևը թակում է իմ
դուռն ու ասում.
— Արի միասին
ջրենք հողը,
նա մեր կարիքն ունի։
Հետո ես պարում եմ
թաց հողին,
ու անձրևը լաց է լինում
իմ աչքերով…
Ու չգիտեմ՝ ե՞ս եմ
ավելի խենթ,
թե՞ անձրևը,
որովհետև
անձրևից հետո
էլ խենթ չեմ,
սովորական եմ ու
առօրեական,
որովհետև
անձրևն իր հետ
տանում է իմ բոլոր
խենթությունները։
