Պատուհանը ներս էր բերում դրսում ճչացող երեխաների ձայնը: Ձմեռը վերջացել էր, ու գարուն էր` արևի առաջին շոյումներով:
Եթե ձեռքերդ մինչև վերջ պարզես ու մի երկու քայլ անես, կզգաս սենյակիս լայնությունը, երկարությունը՝ երկու պարզում ու էլի մի քանի քայլ է. ամենահասարակ խոհանոցը, ձախ կողմում՝ սեղանը, դիմացս` պատուհանը:
Դրսից լսվող երեխաների ճիչերը… Ե՞րբ էր իմ վերջին ամենամանկական ճիչը` պետք է, չէ՞, վերջինը եղած լիներ, ե՞րբ էր..
Պատուհանից մաքուր օդը ճակատս մի պահ բացեց, շոյեց մի պահ: Սենյակս ջերմացել էր: Ես տաղանդավոր միջավայր ստեղծող եմ ինձ համարում, միշտ գիտեմ ինչ անել հաճույք պատճառելու համար:
Ինձ միշտ թվում է, որ բավարար ժամանակ ունեմ, ոչինչ չանելու, բայց շնչեմ, հիմա էլ գլուխս վեր` շնչում եմ: Համ էլ լավ էի շնչում, շա՜տ: Դա էլ էր տաղանդներիցս մեկը` ամեն շունչը զգալը: Ես ոչնչի կարիք չունեի. պատուհանը բաց էր, արևը..
Էս օրերին Երևանը ամենամոտն է դառնում. գարնան սկիզբ` փողոցները, մարդիկ, մտքերը` լուսավորվում, թարմանում, կյանքը անվերջ է թվում ու օդն էլ ավելի լավ է կուլ գնում, ամեն մի պատառը զգալի դառնում:
Ոչ մեկի կարիքը երբեք չեմ ունեցել և ուրախ էի, որ ընկերս էլ իմը չէ, որ մեր ընկերությունը հասարակությունն ընդունում էր ու շնչիս չէր կանգնում:
Մի բանից եմ վախեցել միշտ` հասարակության ու հիմար մարդկանց քաշքշուկների կամ լեզվի արանքում հայտնվելուց:
Չի ապրել էն մարդը, ով մենակ չի մնացել իր քաղաքի հետ: Աշխարհի հետ մենակ մնալը տխրություն է, բայց քաղաքիդ…
Ես միշտ էլ գիտեի, որ շուտ եմ մահանալու. նախանշաններն էին` չափից շատ քիչ պահանջներով ու չափից շատ երջանիկ. երջանկություն` տարրալուծված օրվա մեջ:
Ես երջանիկ էի երջանկություն չգտնող մարդկանց մեջ, չբավարարված հարևանուհուս ամենօրյա ճիչերի մեջ:
Մինչև «վերջ» չլսեցի ձեզ իմ հանգստության մեջ, ծխեցի ծխախոտս, հետո էլ համբուրեցի մոխիրը: Չլսեցի, ու օդը, հողն ու ջուրը մենակ ինձ փարվեցին ազատ, մինչև վերջ չլսեցի ու քայլեցի քաղաքում ազատ, երգեցի բարձր ու ճչացի՝ զգալով ու մինչև վերջ…
Ահա սա էլ եմ ես` պառկած իմ ամենասիրելի փողոցի ամենափափուկ հատվածին: Գիտեի, որ էստեղ պետք է մեռնեմ. չափից շատ էի սիրում էս փողոցը: Էստեղ առաջին անգամ մորս հետ էի մանկական երազի մեջ, քեզ հետ` աշակերտական երազում, սովորել էի ուսանողական երազում ու գտել իմ տունը կյանքի երազի մեջ: Ու հիմա էլ պառկած եմ արյանս երազազուրկ տաք հոսքի մեջ: Մարդիկ ճչում են` չնկատելով, որ լուռ եմ: Ես եմ մահացածը, իրենք են ճչում, միշտ չեմ հասկացել նրանց: Եթե նկատես` դեմքիս ժպիտ կա, նույնիսկ` թեթև քմծիծաղ: Հոգիս հիմա հաստատ փողոցով իջնում է ու ծխում, իսկ մարդիկ դեռ ճչում են…