* * *
Հրճվիր, քաղաք,
ես այլևս չկամ…
Ես ոհմակից վաղուց չեմ վախենում, Տեր իմ,
ես միայնակ գայլերից եմ վախենում,
որ հարձակվում են մեկ, մեկ,
ես ուժերիս հատնելուց եմ վախենում…
Հրճվիր, քաղաք,
ծափ տուր, պարիր,
ես այլևս չկամ…
Խոստանում եմ չարտասվել իմ ետևից:
Եթե ուզենայի էլ, չէի կարող,
քանի որ արցունքներս բոլոր,
ձեռքերս, ոտքերս` քո ետևից եկող,
տարել ես քեզ հետ, քաղաք:
Էլ ո՞վ կսիրի ինձ այսպիսին, քաղաք,
այսպես բզկտված
(ոհմակ չէ, գայլեր են անցել կողքովս),
էլ ո՞վ կսիրի ինձ այսպես կույր,
անձեռք, անոտք,
էլ ո՞վ կարտասվի ինձ համար…
Չէ, դու հրճվիր, քաղաք,
ես լաց եմ լինելու
թեկուզ առանց արցունք…

* * *
Ու տարիներ անց
ես էլ մեր հարևանի գիրուկ աղջկան կնմանվեմ
ու կամուսնանամ առաջին պատահած
մորուքավորի հետ.
մի օր կտեսնեմ նրան
մեր տան մոտով անցնելիս,
կկախվեմ վզովն ու կասեմ` տար
(այլ խնդիր է` կտանի, թե չէ.
ամեն մարդու բախտը չի բերում):
Ու կտանի նա ինձ
իր դղյակը չորսպատանի,
ու կժպտամ ես պատերի մերկությանը,
որովհետև ցանկացած մերկություն
գեղեցիկ է ու ցանկալի:
Մաշկս կներծծի խոնավությունը պատերի,
իսկ պատերը` մաշկահոտս,
ու կժպտան մարդիկ
ստվերիս մերկության վրա,
իսկ ստվերս կներշնչի իրենից եկող խոնավությունը պատերի
ու կքարանա…
Հետո աղջիկ կունենամ`
ինձ պես գիրուկ, զարմացած աչքերով,
ու կծեծի նա բակի տղաներին, աղջիկներին բոլոր,
կծեծի մոր փոխարեն,
իսկ ստվերս կարտասվի հեռվում,
որովհետև մաշկահոտը ժառանգական է,
որովհետև վաղը
առաջին պատահած մորուքավորի հետ
ամուսնացնելու եմ աղջկաս,
որ նա էլ ինձ պես երջանիկ լինի…
Կամ էլ կարելի է մեկ այլ պատմություն հորինել.
տարիներ անց
ես, ի տարբերություն բոլոր աղջիկների,
կփակվեմ նկուղում, մոմեր կվառեմ
(սիրելու աստիճան վախենում եմ մթությունից,
վախենում եմ նրա հետ մենակ մնալուց),
ու ստվերիս հետ կներծծենք
խոնավությունը պատերի…