«Մեռնող կենդանու մեջ ապրելով՝ ինքն իրեն չի ճանաչում»
Յեյթս
«Զգա սեփական զարկդ ու մտածիր, որ տեմպը հենց դա է»:
Ժամանակակից էրոտիկայի մեծ պատմագրի վեպը 24-ամյա ուսանողուհի Կոնսուելայի և 62-ամյա պրոֆեսոր Դեյվիդի մասին է, ով չի հաշտվում կյանքի հին ժամացույցի հետ և անտեսելով ծերությունը տրվում է գայթակղություններին: Գրականության և արվեստի դասախոսը, ով գիտի՝ դասական ինչ երաժշտություն լսել, ինչ գիրք կարդալ, աղջկան ընկալում է որպես արվեստի գործ, որը մոգական ազդեցություն ունի մեծ արվեստների վրա (ասես Պիկասոյի նկարից լինի): Տարիքային մեծ տարբերության պատճառով, սնելով սիրային տենչը, երբեք չի հագեցնում այն: Խանդն ավելի զորեղ է: Պրոֆեսորն անվերջ հարցաքննում է Կոնսուելային իր նախկին սերերի մասին՝ քանի՞ հոգու հետ է քնել, երբվանի՞ց է սկսել սեռական կյանքով ապրել, եղե՞լ է աղջկա հետ կամ երկու տղայի հետ՝ միաժամանակ (կամ ձիու կամ թութակի կամ ավանակի հետ): Գրականության և արվեստի պրոֆեսորի բնորոշմամբ միայն սեքսով զբաղվելու ժամանակ է հաջողվում վրեժ լուծել աշխարհից: Վրեժ ես լուծում այն ամենից, ինչն ատում ես, ինչը կարող է հաղթել քեզ: Միայն այդ պահին ես ամեն մի բջիջով կենդանի ու միայն այդ պահին ես քեզ զգում «ամենաես»:
Տարիուկես տևած սիրավեպը հանգիստ չի թողնում պրոֆեսորին, ով անվերջ մտածում է Կոնսուելայի մասին: Դեյվիդը տառապում է. նվագում է Բեթհովենի բոլոր 32 սոնատները, Մոցարտի սոնատները, Բախի դաշնամուրային երաժշտությունը, Ուիլյամ Բըրդի մեղեդիները, Սկարլատտիի 550 սոնատները, Շուման, Շուբերտ: Վեպում երաժշտությունը մարիխունայի պես է՝ որպես շարժիչ ուժ, որպես ապստամբության խորհրդանիշ, որպես էրոտիկ բարբարոսության սադրանք:
Վեպի գլխավոր հերոսը խոսում է կանանց սեռական ազատության հեղափոխության, իր՝ ազատությունը ընտրելու որոշման մասին, ընտանիքի, 42-ամյա որդու՝ Քենի մասին, ում Տելեմաքոսի հետ է համեմատում:
Գրքի կազմը նույնպես պատահական չէ ընտրված: Զույգի բաժանումից վեցուկես տարի անց Կոնսուելան մի բացիկ է ուղարկում իր դասախոսին՝ Մոդիլյանիի «Պառկած մերկուհին» նկարով:
Ստեղծագործությունն ավարտվում է 32-ամյա Կոնսուելայի առաջին հայացքից տարօրինակ թվացող ցանկությամբ: Նա խնդրում է իր նախկին դասախոսին Շուբերտի «Աղջիկն ու Մահը» կամերային երաժշտության տակ լուսանկարել իր կրծքերը:
«Մենք լողում են՝ սուզվելով ժամանակի մեջ, մինչև ի վերջո խորտակվում ու անհետանում ենք»:
