Անաստված

Ինքս եղա իմ Հուդան.

մանրամասն ու խնամքով,

անգամ վայրկյանն առանց կորցնելու,

սպանեցի Փրկչին իմ մեջ,

ու միայն մատնողը մնաց`

էժան, մինչևիսկ անարծաթ ծախվող:

 

Ի՞նչ գիշեր էր, որ ինձ տարավ մութի բարակ եզրով

ու էլ ճիգ ու ջանք չթափեց նորիցիրենով ինձ անելու,

արդեն ես էի ամեն անգամ մտնում գիշերը

ու գնում մազե կամուրջով:

Աշխարհի վերջից եկողների խրախճանքն էր դառն ուկծու.

տեսել էին անհայտը ու ժամանակի կախարդանքով դարձել դև-

անջատվում էին, որթմբիրիմեջ վաղվա օրը մոռանան:

Թավշե հեղափոխության կրունկների տակ ճմռթվածներ`

անկախության պատերազմից, վաղվա հայրենիքից կշտացած.

պատսպարվել էին մոռացված խղճի բոզանոցներում,

որ փրկություն էր կյանքի չգիտեմոր մասից պռճոկած:

Հարբում էին մինչև վերջին խազը,

ու դատարկ շիշըցցումպորտներին.

«Ո՞ւմ քածն ես, երկիր, դե ի՛նձ էլ տուր»,- գոռում ճաքած:

Հաշիշի այրվող ծայրը թքոտում` սվոցովներս էին քաշում ծուխը

ու դմմած հայացքով նայում

մեզնից մեկի ձեռքով Աստծուն մերկ խզբզած պատին:

Վայրի պորտապարով սեղաններին ցատկում,

գալարվում էին անճոռնի.

«Ես էլ եմ կին, ի՛նձ էլ շինեք»,- ոռնալով:

Թմրադեղի ջնջող չափաբաժնով լցնում էին թևերը,

թթու հեգնանքով դեմքը կծկում,

որՌեյ Չարլզի մորմոքի տակ երակները բացեն:

Մի ամբողջ սերունդ էր հոգեվարքում՝

անտեր շան պես սատկելով

այս ընկած քաղաքի խութուխորշերում,

և չէր գտնում խոստովանություն

ոչ Աստծո առաջ, ոչ էլ սատանայի:

Այդ գիշերը ես մտա`

վատնող, վերջինըտվողու ինքնակործան,-

անիծված պոետներիցեղից`

լուսանցքի մարդկանց չտեսած երազը պատմող,-

որ ժամանակի քարթու ձեռքն էր խզբզել ճակատիս:

 

Ի՞նչ բառեր են առջևում ինձ սպասող, որչեն կարդացվում.

ասես նախամարդու բրդոտ թաթով լինեն գրված`

որպես քարանձավի պատերին փորված

հին նշաններ ու նախագիր: