***
Երբ արթնանաս,
մերկացած կգտնես Հարդագողի ճանապարհը,
զարդարված ու սիրուն,
սպասված, ինչպես Ծննդյան տոների առավոտը,
ծղոտե տարածության տակ
այգեպաններն էլի կխնայեն հողը
եղևնիների համար,
ու դրանից ես չեմ պակասի…
***
Գիշերն
իր անփույթ լվացքը
փռում է պատուհանիս տակ,
մենակությունս ասես աղախին լինի.
հավաքում է դրանք,
արդուկում,
դնում տանտիրոջ ճամպրուկներում…
***
Տատս սպիտակ և կապույտ թելեր է մանում,
որ կարի երկնքի պատռված մասերը,
հետը մի երգ է մտմտում
գունատ արշալույսների մասին:
Միշտ արթնանում է առավոտ կանուխ,
բայց արևագալի գույներից ոչինչ չի հասկանում.
երևի տեսողությունը վատացել է…
Հետո արագիլներ եկան.
նրանց ոտքերին առավոտը սառել էր…
***
Կեռիկով սև անձրևանոցի,
գնալու,
քաղաքում անձրևներ են-ի,
թաց փողոցի,
քո մասին էլ եմ գրում,
չլացես…
***
Արվարձանի տունն ինչ վաճառել ես,
հասցեդ չեմ գտնում,
անցնում եմ բոլոր շենքերի տակով,
նայում պատշգամբներին՝
գուցե լվացքից ճանաչեմ.
ինչ գնացել ես, կիրակիները
սարի եկեղեցին մենակ եմ բարձրանում,
լավ է նախկինում էլ
մեկ մոմ վառելը սովորություն էր…
Սարի եկեղեցուց քաղաքի արվարձանները
գետնին կպած են երևում,
երևում է նաև թավջութակ նվագող մի աղջիկ,
որ քայլում է տանիքների վրայով,
մարդիկ չեն նկատում նրան,
որովհետև շենքերը կպած են գետնին,
և քաղաքը քայլում է տանիքների վրայով…
***
Աշնան առաջին անձրևը.
ես մինչև ամենախորքը հոգուս՝ թաց,
նստել եմ ավտոբուսը ու գալիս եմ, թե գնում՝ չգիտեմ…
սուպերմարկետի վրա գրված է՝
«Կյանքը միայն առօրյան չէ»,
ավտոբուսը շարժվում է,
չեմ հասցնում կարդալ՝
առօրյայից բացի
էլ որտեղ կարելի է ապրել կյանքը…
***
Ես քեզ սիրում եմ
բանաստեղծություն գրելու նման
չմտածված, կարճ ու սիրուն,
ճերմակը դեղին ներկելու պես,
վերևում` արև, ներքևում` ձյուն,
ու ռետինով եմ նկարում մեր սերը…
***
Տեսնես ձյունը կո՞ւյր է,
երբ իջնում է
կոտրված կղմինդրե տանիքներին
ու չի տեսնում բաց երդիկները,
որոնցով ամռանը
թիթեռներ են ելումուտ անում,
երբ իջնում է
կավածեփ պատերով հյուղակներին,
որոնց պատուհանից
մի բուռ աշխարհ է երևում,
մի կաթիլ արև՝
ընդարմացած քարափներին…
***
Փոքր քաղաքներում երջանկության ավտոբուսներ
չեն գալիս-գնում,
թեև միշտ լսել եմ դրանց մասին,
գիտեմ, որ կարմիր են
ու Կոկա-կոլա են գովազդում,
որոնց շշերին երբեք չեմ փնտրել անունդ,
երջանկության ավտոբուսները
մեծ քաղաքներում կանգառներ չունեն.
մեծ քաղաքներում կանգառներ չեն լինում…
***
Գյուղում հեշտ է գրել սիրելու մասին.
կա կրակ, փայտ, բուխարի,
մոխիր, թաց փայտ,
երբեք չօգտագործված բուխարի,
գյուղում հեշտ է հողի վրա
բոբիկ ման գալ,
ցեխերի մեջ մերկ գլորվել
ու մաքուր դուրս գալ…
***
Գարուններ եմ լցրել գրպաններս,
որ ինձ շռայլված աշունների
մանրը վերադարձնեմ…
***
Լուսինը
մոլորվել է
լապտերների փողոցում,
Լապտերավառի մոլորակում
նրա բացակայությունը
ոչ ոք չի նկատել.
այնտեղ հիմա անձրևներ են…
***
Ինչի՞ մասին են երազում խամաճիկները,
որ կախված են տանիքի բերանից.
այն աղջիկը, որ երբեք ոչինչ չի ասում
և ճոճվող ոսկորներով վստահ է իր կյանքի վրա՝
շնորհիվ քեզ, որովհետև միշտ հեռանում ես:
Դիմացի սուրճի խանութից
տանիքիս խամաճիկները չեն երևում,
այնպես որ, մենք կարող ենք լինել ընկերներ.
պարզապես մտածում եմ, որ
մեկ բառով քեզ սիրելը վտանգավոր է՝
մի ինքնակառավարվող խամաճիկի՝
ձեռքի մղոն հեռավորության վրա:
Քո մասին ոչ ոք չգիտի ինչ-որ բան,
թեև բոլորը գիտեն ամեն ինչի մասին…
***
Քո քաղաքում համոզում էիր՝ մնամ,
մտածում էի՝ ինչո՞ւ.
բա՞ն է պատահել:
Իմ քաղաք եկա,
զգուշորեն որոշում էի
աղջկաս անունը,
որ չսխալվեմ հանկարծ:
Բարի լույս, լա՞վ քնեցիր…
***
Անձրևոտ գիշերը
քաղաքի վրա
լվանում է իր թեյի բաժակը,
Երևանիս թթենիները
թրջվել ու ճկվել են
իմ և քո մանկության
խարխուլ անձրևանոցի պես…
***
Կապույտ թղթապանակին կցված սպիտակ թղթեր,
ձեռքիս`գրիչ, ներքին համոզում,
որ ինձնից գուցեև մի օր խելոք միտք ծնվի
գալիք օրերի ու դրանց հետ չեկող սպասումների,
դեռ մթնշաղը չեկած տուն գնալու երջանկության,
անփույթ աղմկող փողոցների,
ժամանակից շուտ միացված էլեկտրականությամբ
գովազդային վահանակների,
անկյունի եկեղեցու, սպասման աղոթքների՝
այդպես էլ շնորհակալության չվերածվող,
անցումների մասին՝ այդպես էլ չանցած,
աչքերը փակելու ու երաժշտություն լսելու ցանկության,
անվերջ երազելու ու երկնքից չընկնող խնձորների…
