***
ձկները սիրում են պարել
տախտակամածի վրա,
նրանք խիզախ են, ամենաբարին…
նրանք պարում են իրենց անծանոթ
ձկնորսների համար
ձկնորսները ծափահարում են նրանց,
օդային համբույրներ, ծաղիկներ նետում,
ձկները շուրթերով որսում են պահը…
լուռ ու առանց բառերի
տախտակամածի վրա լուսավորություն գրեթե չկար,
կիսալույս, գրեթե մութ
նրանցից ամեն մեկը հսկա ձուկ է`
մեծ գլխով ու մեծ մարմնով,
բայց արի ու տես,
հատկապես կեսգիշերից հետո
ամեն մեկը միայնակ է,
խոցելի իր ավազանում
օրվա տարբեր պահերին,
հատկապես գիշերը
աղոտ լուսավորում են տախտակամածը,
որովհետև ձկնորսներին հատկապես
գիշերն է հարկավոր…
***
Բանաստեղծությո´ւն, գիտե՞ս,
Ոտքերս ու ձեռքերս
հիմա մրսում են,
գիտեմ՝ դու օդում կախված
աներևակայելի անդորր ես քաոսի մեջ:
Գիտե՞ս բանաստեղծություն,
Ես հիմա հաշտվում եմ բոլոր գովասանքների հետ, որ իմն են,
իմն է նաև հրդեհը լուսաբացի:
Բանասեղծություն, քեզ հետ ես ամենաբարի թզուկն եմ,
իսկ առանց քեզ,
բանաստեղծությո՛ւն…
***
Ես ու բանաստեղծությունը,
որպեսզի իրար հետ լինենք,
երկուսս էլ միաժամանակ պաս էինք պահում,
այդպես օրը տեղավորվում էր ափերի մեջ,
մի քիչ շուռումուռ գալով՝ ապրում էր մեր մեջ,
երբ բանաստեղծությունը
գտնում ու մի պահ էլ կորցնում էինք
ուրախությունից…
իմ գիշերվա միակ օրորոցը
բանաստեղծությունն է:
***
Ես աշուններից ամենատխուր աշունն եմ,
քանի որ իմ տերևները թափվելիս
երկինք են համբառնում…
Ես միայնակ անձրև եմ,
ու ոչ ոք չգիտի,
որ լաց եմ լինում:
Ներքևում՝
կանաչ, ծառեր, քար,
Ու նրանք ինձ դեմքով չեն ճանաչում:
և դա լավ է.
ոչ ոք չգիտի, որ ես
միայնակ անձրև եմ:
Դու տխուր չես լինում,
պարզապես տխրությունը
հագնում է քո վերարկուն
ու քայլում փողոցով՝
տրորելով աշնան կիսաչոր տերևները:
Այդ ժամանակ եմ միայն ես ճանաչում քեզ:
***
Ես նման եմ այն
ռոմանտիկ շանը,
որը անդադար վազում է.
իր գլխավերևում թռչկոտող
թիթեռի հետևից՝ աչքերը երկինք հառած:
Ուզում է բացատրել աշխարհին,
որ թիթեռը հենց նոր իր պոչից է
պոկվել ու անմեղ խաղ
է անում,
որ թիթեռը իր մաշկի տակ քնող ստվերն է…
Թիթեռի կյանքը մեկ օրվա հեքիաթ է:
Եվ հիմա շան ամեն լուսնահաչի մեջ
չհասկացված վիրավորանք կա, սպառնանք՝ դավաճան ծաղիկ,դավաճան…
***
Ինքս իմ ստվերը գրկելով՝
քնում եմ:
Քնելուց առաջ մշտապես
քայլում եմ լուսնի շեղբի վրայով,
որպեսզի հանկարծ հիշողությունը չխունանա
որն ավելի պայծառ է,
քան հանդիպումն էր լինելու:
Գիտե՞ս, ինձ թվաց լուսինը
նեղացել էր ինձանից…
Բայց ոչինչ,դու մի նեղվիր,
ես մի լավ բանաստեղծությամբ
նրա սիրտը կշահեմ
հետո ցուրտն ու մութը
ինձ ու քեզ տուն կբերեն…
Եվ ես կբացեմ վառարանի դռնակը
ու ներս կխցկեմ հուշը,
որպեսզի հետո երկինք բարձրանա…
***
Ես հղի էի քեզանով
նախքան քո հայտնվելը
իսկ երբ արդեն դու իմ
կողքին էիր,
ես էլի քեզանից թաքուն հղի էի քեզանով՝
կարծես նախազգալով քո վաղաժամ կորուստը:
Հիմա ես էլի սպասում եմ
մինչև որ վերջապես ծնվես…
Իսկ սպասումն իրենից
մի քիչ երկար է ձգվում.
նույնիսկ նկատում են դա մարդիկ,
ովքեր բոլորովին
տեղյակ չեն քո
գոյության մասին:
Ես չեմ դադարում
թաքուն հղի
լինել քեզանով…
