երկու նամակ աղջկաս
Մ.- ին
1.
անարյուն աղջիկ
մազանոթներիս մեջ անվերջ թռչկոտող,
վերջ տուր խաղիդ
և մի’ չորացիր հպարտ հպարտ,
երբ ջրում եմ քեզ, որ դու աճես
փակիր դեմքդ անձրևով,
երբ կսանրեմ մազերդ,
աչք-շուրթդ կներկեմ,
կօրորեմ քեզ, կասեմ` աաա~
ես քո տիկնիկն եմ, հա՞
ես քո բարձն եմ, հա՞
ես չկամ, — բղավում ես սև ամպի նման,
ջրհեղեղում տունս, լեզուդ ցույց տալիս ու գնում քիթդ կախ
չկաս,
աղջիկ,
չկաս,
որովհետև շռայլ էր սիրտս, միամիտ,
և բոլոր օձերին դրեցի կրծքիս,
տաքացրեցի, երբ ցուրտ էր,
կերակրեցի մարմնովս,
ու երբ ինձնից ոչինչ չմնաց,
թքեցին դատարկ ստվերիս մեջ,
լիզեցին շուրթերը գոհ,
գնացին տաք անկյուն գտնելու
անկրակ սեղանիս հենված
լեզվով փորձում եմ արցունքներիս համը, որ երբեք նույնը չի,
նաև չափերն ու տեղատվության քանակը
տարին անձրևային է, աղջիկս, ասա կարկուտը քիչ լինի,
որ երբ ջրեմ` դու աճես,
մատներս մտցնեմ հողի մեջ, արմատներիդ խուտուտ տամ` ծաղկես
ուղարկիր ինձ հին մարդկանց, աղջիկս,
որ հմուտ այգեպան լինեն ու փխրեցնեն կոպիտ սիրտս` ճաքճքող արևի տակ
2.
աղջիկս ես լվացի մազերս, հարդարվեցի
ներկեցի եղունգներս քո սիրած բաց արնագույնով
հիմա երբ ես գեղեցիկ եմ այսքան
աղջիկս
ուժ տուր ինձ
սպասելու համար քեզ
սպասելու համար մեր հայրիկին
և չխաբնվելու համար այս ջրափեսաներին
որ երգում են յոթ սարերից այն կողմ, յոթ ջրերից այն կողմ
կառուցած դղյակների մասին
ուր կիլոներով աստղեր կան
և ոսկուց մոլորակներ, որ կուղարկեն մեր մայրերին`
իբրև սիրո գին մեզ ծնելու համար
վախենում եմ աղջիկս շատ եմ վախենում
որ մեր նավի ղեկը ինքնակամ շրջվի
և փուչ ձայնի շքեղությամբ հմայված
մենք զարնվենք խութերին
և մեր հայրիկը որբ մնա
և ես որբ մնամ
և դու չծնվես
մերիին
ոտքերը ասֆալտին խփում են թմբուկների նման
եռացրած մեղրի պես ջազն իջնում է շեփորի կոկորդով
հազում ես
շարֆդ բարակ է, տաբատդ մաշված
ծխիր ինձ, խնդրում ես, ծխիր
ինչպես գիշերամիզությունն է ծխում մարմինս
ինչպես ծնողներս են ծխում մանկությունս ու դրանից հետոն
ինչպես սերերս են լքում կոպտությունս ու ծխում լեզուս
ծխիր ինձ, խնդրում եմ ծխիր
ես կմոռանամ ինձնից ծնված տղաներին
և ոչ ոք չի համբուրի ինձ տուն մտնելուն պես և գնալուց առաջ չի ասի
հաջող
մահը մոտ է քիմքիս
ամենադառը շոկոլադի նման
հալված
թանձր
սև
գնացին բոլորը գնացին
փակում եմ աչքերս
բացում
մենք վաղուց չենք խոսում իրար հետ
և օրերի թմրանյութը կապտում է մեր երակներում
աղջիկս, երբ մեռնես
ես քաղաքի պոռնիկը կդառնամ
անտեր շները կքրքրեն սիրտս
և հեծանվորդները իմ նյարդալարերի վրայով կբարձրանան լուսին
կիջնեն ցած
ուզում եմ փակել դուռը, բանալին կուլ տալ
չի ստացվում
ուզում եմ ժպտալ առաջվա պես
նույնը չի
ուզում եմ գալ քեզ մոտ պետքական իրի տեսքով
էլեկտրական կիթառի պես, մոլորակի, գրքի
ծափ տուր
աղջիկս
ծափ տուր
սիրտս ցավում է
դահլիճը դատարկ
ով կունենա քեզ համար երեխաներ աղջիկս
ով կասի նուրբ բառեր կշոյի ուսդ
ում ականջի բլթակը կկծես
կերգես անձրևի տակ
կգրես բառեր
ոտքերդ պինդ կլինեն ազդրերդ ձիգ
կապրես էլեկտրական կիթառի մեջ
կնստես մոլորակդ կգնաս հեռու
գիշերվա հազարին կզարթնեմ սարսափած
կոպերս ծանր կլինեն, կապարե
անկողինս թաց կդողդղա ինձ հետ
երևի կբացեմ աչքերս
կծխեմ
երևի կփակեմ աչքերս
ոչ ոք չի լինի կողքիս, ոչ ոք չի լինի
ցավի սուր հոտը միայն
որ ջազի պես կտարածվի օդում
հանգցրած ծխախոտի նման
կգոռամ անունդ
չես լսի
կգոռամ անունդ
չես լսի
կգոռամ
կամացուկ
որ չզարթնես հանկարծ
կիթառի նյարդերի տակ քնած իմ լարային աղջիկ
խաղաղ ինչպես ռոքը և ջազի պես ծեր
լսում ես, ոտքերը ասֆալտին խփում են թմբուկների նման
եթե անգամ նվագել չիմանայի
ես կվերցնեի շեփորն ու կպատմեի քեզ մի տխուր օրորոցային
կիսավերակ մարդկանց մասին, որոնց քանդելու են վաղը
ու սարքեն նոր պողոտա
լսում ես, ոտքերը ասֆալտին խփում են թմբուկների նման
*
մի օր երբ էլ բառերս ձեր կեղտոտ շուրթերով չեք մաքրի
երբ ես մեծ կլինեմ
երբ դեռահաս կլինեմ
ու համարյա չծնված
մի օր կբացեմ դուռը
կմտնեմ ներս
թեյնիկը կդնեմ որ եռա
բաժակս կդնեմ սեղանին
թուրմը շատ կլցնեմ ջուրը քիչ
կնստեմ ու կգրեմ
ձեր անիծյալ ցեղի մասին
կհայհոյեմ ձեր կծկված տաբուները
թե ծխող կանայք անբարո են
կթքեմ ձեր ճակատին
ու ծխախոտի փոխարեն ներս կշնչեմ լուցկու չոփը
ու անդուր համից սիրտս կխառնի
ու ես ինձ իրոք անբարո կզգամ
որովհետև գրելու ընթացքում
ծխելը պարտադիր պայման է
երբ մոխրամանի մեջ տրորում ես ավելորդ բառերը
և բանաստեղծությանդ առողջ մարմնում
միայն առողջ բառեր են հայտնվում` պինդ հոգով
և սլացիկ ինչպես գեղեցիկ կինը
և ճկուն
ծուխի պես
ձեզ շնչահեղձ անող
մի օր երբ գրեմ ու պատռեմ
երբ գրեմ ու պատռեմ
ձեր անզորությունից անզորացած
թքեմ ինձ վրա որ ծնել եք ինձ
հետ գնամ
ներս մտնեմ արգանդը ձեր
փաթաթեմ պորտալարը վզիս
և խոստանամ ծնվել
երբ աշխարհը ավելի ուրիշ կլինի
մի օր երբ ամաններս լվացած լինեմ
թեյս խմած
և լուցկու վերջին հատիկը ծամծմած ու ջարդած
