…աշ­նանն այս­տեղ սո­վո­րա­բար լուռ-լուռ է, այն­քան լուռ, որ ա­կա­մա սկսում ես հա­վա­տալ, թե Աստ­ված պա­տաս­խա­նում է հար­ցե­րիդ, տանդ դի­մաց կանգ­նած նայում ես, հեռ­վում նույն բլուր­ներն են, հեռ­վում է­լեկտ­րաս­յու­նե­րի նույն տխուր շա­րանն է և ­բար­ձուն­քում ­Նուռ­նու­սի նույն եր­կա­թու­ղա­յին կա­յա­րանն է, որ տար­վա այս ե­ղա­նա­կին ձո­րից ե­կող սաս­տիկ քա­մի­ներ է միայն ըն­դու­նում-ճա­նա­պար­հում, բայց հի­մա ձայ­ներ են հաս­նում ա­կան­ջիդ, հի­մա օ­դում տագ­նապ կա, հի­մա մար­դիկ քա­ղաք­նե­րի մո­տա­լուտ ռմբա­կո­ծութ­յան ա­հից, թե ա­ռաջ­նագ­ծից ե­կող հա­կա­սա­կան լու­րե­րից փախ­չե­լով՝ այս­տեղ են ե­կել, նա­յում ես, մի խումբ ե­րե­խա­ներ աղմ­կում են ցան­կա­պա­տի մոտ, հենց ա­սում եմ ի-նա-չի-լի՝ սկսում ենք, լսում ես, ծա­ռի ճյու­ղե­րով զին­ված տղա­ներն ու աղ­ջիկ­նե­րը բա­ժան­վել են եր­կու խմբի, ի­րար դեմ կանգ­նած սպա­սում են, կռիվ-կռիվ ենք խա­ղում, հար­ցիդ, թե ինչ են ա­նում, պա­տաս­խա­նում է թավ հոն­քե­րով տղան, մենք հա­յերն ենք, ա­սում է, բա ի­րե՞նք ով­քեր են, շա­րու­նա­կում ես, ոչ մեկ չի ու­զում թուրք լի­նի, դրա հա­մար ի­րենք էլ են հա­յե­րը, ա­սում է… նա­յում ես, տա­նի­քի և ն­կու­ղի կող­պեք­նե­րը կոտր­ված են, տանդ տա­նի­քի, նկու­ղի կող­պեք­նե­րը կոտ­րել, ե­ղա­ծը գո­ղա­ցել են, բայց սիրտդ դրա հա­մար չէ, որ ցա­վում է. ու­զում ես նոր կող­պեք կա­խել տա­նի­քի դռան վրա ու չե՛ս կա­րա­ղա­նում, պապդ կա­րո­ղա­նում էր, հայրդ կա­րո­ղա­նում էր, դու չե՛ս կա­րո­ղա­նում, պի­տի բարձ­րա­նաս փայ­տե աս­տի­ճա­նով, հե­տո ձախ ոտքդ դնես պա­տու­հա­նի ճա­ղա­վան­դա­կին, չե՛ս կա­րո­ղա­նում, ա­ռողջ թևեր է պետք ու­նե­նալ, վստահ ես, այդ ա­նե­լու հա­մար ա­ռողջ թևեր են պետք, որ չու­նես, բայց կամքն է, որ պա­կա­սում է, դու կա՛մք չու­նես, չե՛ս ու­զում, պա­տե­րազմ գնա­ցո­ղը չպի­տի մտա­ծի ող­ջե­րի մա­սին, նրա մտքում իր մա­հա­ցած հա­րա­զատ­նե­րը պի­տի լի­նեն, որ չվա­խե­նա մահ­վան մե­նութ­յու­նից, լավ չե՛ս ու­զում, մեծ ժա­մա­նակ­նե­րը մեծ ո­ճիր­ներ են սի­րում, և դ­րանք մո­տե­ցել են, չե՛ս ու­զում տես­նել…
Հի­մա տա­նում ենք թա­ղե­լու, հաս­նում է ա­կան­ջիդ, տա­նում ենք թա­ղենք, լսում ես, ու ե­րե­խա­նե­րի խում­բը ի­րենց խա­ղըն­կե­րո­ջը ցու­ցադ­րա­բար գրկած գնում է, ծա­ռի ճյու­ղը դրել են կրծքին, տերև­ներ լցրել վրան ու գնում են, թուր­քե­րը սպա­նե­ցին, քեզ նա­յե­լով ա­սում է աղջ­նա­կը, թուր­քե­րը սպա­նե­ցին՝ զրկե­լով քեզ որ­ևէ բառ ար­տա­բե­րե­լու հնա­րա­վո­րութ­յու­նից ա­սում է, թուր­քե­րը սպա­նե­ցին, ա­սում է, և ­դու հա­վա­տում ես…