Հայրդ կոտրված հայացքով որսաց աչքերդ, հետո գրկեց մեջքդ, համբուրեց ջրի պես անձև ձեռքերդ, մի քանի անգամ գլուխը առավ ափերի մեջ ու սկսեց քանոնով խազեր քաշել սեղանին. գլուխս ցավում ա, մի օր ստեղից հաստատ կգնամ ու Ղարաբաղում կապրեմ, չէ, հաստատ գնալու եմ,
միշտ հիշում ես, որ մի անգամ հորդ մեռած պատկերացրեցիր, հետո պառկեցիր բաղնիքի սառը հատկին ու շան պես սկսեցիր վնգստալ, մինչ հայրդ մի սենյակ այն կողմ քնած էր իր բամբակի պես փխրուն կնոջ կողքին, որն անկասկած մայրդ էր,
ուզում էիր, որ հիշողությունը կամաց-կամաց ցնդի, ինչպես պարտականությունը` լինելու թղթե հեծանիվ հողի ինչ-որ շերտում քայքայվող, իսկ ուրացումն այնքան իսկական էր ու հիմնավոր, իսկը Կայենի ընծայի նման,
երբ կարոտում ես մորդ, համբուրում ես նրա ուռած կոպերը, որոնք հենց պատերազմը սկսելու առաջին օրից սկսեցին սևանալ, կծկվել, մամռակալել, չարանալ, կամ էլ պադվալ ես մտնում ու թաքուն սիգարետ ծխում, լացում:
դու հետևում ես ինչպես է ծերությունը ճյուղավորվում ծնողներիդ մարմնի վրա, ինչպես կիսատությունը բեղմնավորվում է քո մեջ…
չէ, ես ըստեղ մնացողը չեմ, ես Ղարաբաղ եմ գնալու,
մի անգամ հայրդ ասաց, որ երբ փոքր էիր` խաղողի հատիկի չափ, ինքը տենչում էր պայթել ականի վրա, ուզում էր զոռով գրպանի փամփուշտները մտցնել մսի մեջ: Դու էլի պադվալ ես մտնում ու սկսում լաց լինել. հայրդ պատերազմից չի վերադարձել…
կնոջը, որը ճայի փետուրների պես փափուկ մարմին ունի (որը գուցե մայրդ է), միայն կարողանում ես պատկերացնել ոտնաթաթերով կամրջի սառը եզրերը գծելիս, ու վախենում ես, որ նրա անհետացումը խուլ կատվի նման կմլավի` ուղիղ նայելով աչքերիդ բիբերին:
անծանոթ գգվանքի մեջ փնտրեցիր մորդ, փնտրեցիր վարագույրի շարժը, փնտրեցիր քեզ, երեկոյան, երբ տուն վերադարձար, պինդ գրկեցիր նրա ոտքերը` գլուխդ գրեցիր ոտնաթաթերին ու քնեցիր,
քեզ ասաց, որ քսաներկու տարեկանում երեխա է վիժել, որ տան պատերին արյան գնդիկներ սկսեցին աճել ու իր մարմինը սարդոստայնի պես կախեց առաստաղից` սպասելով գալստյանը, ու դու հիշում էիր, որ վերադարձողն ինքդ պիտի լինես,
երբ առաջին անգամ հարբած գնացիր կնոջ տուն, որի սառը պատերը կլպվում էին, ինչպես մանկությունդ է առանձնանում հիշողությունից, նա քեզ հետ պառկեց գետնին, ձեռքը դրեց ողնաշարիդ, ու սկսեց մեղմ ձայնով երգել, դու անշարժացած ընկած էիր գետնին ու որքան էիր ուզում մեռնել, որքան էիր ուզում մեռնել,
ծնողներիդ երիտասարդ չտեսար, որովհետև պատերազմից հետո ծնվեցիր,
մոռանում ես փայտե ձեռքերով աղջկան, ով գժի պես գլուխը խփում էր գետնին, կրակայրիչով վառում վարագույրը, գոռում թոքերի ցավից, դու պատի անկյունում նստած կրծում էիր եղունգներդ ու քարացած նայում ինչպես է նա վերանում:
կինը, ով ձյան պես սպիտակ մաշկ ուներ, փաթաթվել էր արցունքոտ սավանի մեջ, գրկել գրքերդ. սգում էր խելագարությունը, որն ինչպես սպիտակ աղավնի թափահարում էր իր թևերը` նորացնելով արյունդ,
դու գրադարանիդ անկյունում պահում ես հորդ թաց աչքերը, ով նստել էր անշուք նստարանի վրա ու հետևում էր` ինչպես ես քայլում խոտերի միջով` հաշվելով ծառերի միջև եղած հեռավորությունը,
չէ, էս իմ տեղը չի, հերն էլ անիծած, ես ըստեղից գնալու եմ,
տղամարդը, ում սիրում ես բոլոր խորտակված ջրիմուռների չափ, պատմում էր հեռու քաղաքներում կորցրած խոր կարոտի մասին, որը երբեմն վերագտնում է քո մեջ, ինչպես ստորջրյա ավազների խոնավությունը,
ինչքան էիր ցանկանում ցնդել ասֆալտին ընկած ջրի կաթիլի նման ու մնար միայն սերը` անթափանցելի, մակերեսային սերը, որն անշշուկ տրվում է արբեցմանը ու ոչ մի, ոչ մի հետք չի թողնում:
