Ութոտնուկ
Գիշերային զանգերը, որպես կանոն, ունակ են մարդուն քնից զրկել մոտակա ամիսների ընթացքում: Իսկ անքնության ժամկետը երկարացնելու միջոցն էլ անկարողությունն է, որ այդ գիշեր փաթաթվել էր մարմնիս: Ես ժամանակն էի սպանում` լուցկու փայտիկները մի տուփից մյուսը տեղափոխելով, ու դեռ չէի հասել այն մտքին, որ իրականում ժամանակն է մեզ տուփերով շարում:
Ամառվա շոգին սառը բշտիկներով ծածկված մաշկս ընտելանում էր հիվանդանոցի օդին, իսկ եղունգներս պատերը քերելուց հետո ճաքած սառույցի նման սպասում էին ձնհալին: Ո՞ւր է, թե կավիճի մեջ կալցիում կա:
Քեզ բերեցին միագույն դեմքերով մի քանի հոգի. երևի մսագործի հայացք ունենալն էլ է ձեռքբերովի: Մարմնիդ կեսը կորել էր խողովակների մեջ, ձեռքերդ քարկապ էին ընկել, ու դու նման էիր ծովում բախտի բերմամբ բռնված ութոտնուկի, որին կամքին հակառակ կտրատելուց հետո ետ էին շպրտում ջուրը: Անքնության հետևանքով զոմբիացած` ես հազիվ պահում էի ինձ սահող հատակին, ու երևի մեկ ապտակը բավական կլիներ, բայց ապտակող չկար… Բացի խողովակները հաշվելուց ես այդ պահին ոչնչի ընդունակ չէի…
Օրերն անցնում էին, իսկ ես գնալով նմանվում էի երեխա որդեգրած միայնակ մորը, որ, օրորոցին կպած, վախենում է աչքերը փակել: Դու կախվել էիր իմ թարթիչներից ու քեզ թվում էր, թե գերչակի յուղը հասցրել է ամրացնել դրանք այնքան, որ պահեն ցավիդ ծանր քաշը, բայց մի քանի ժամվա ընթացքում դրանք վերածվել էին վառված թելերի, որ անգամ քո փչելուց կփշրվեին:
Մի քանի ամիս անց ես արդեն քամում էի ձեռքերս քո հոտից, բայց արդեն ուշ էր, այն հասցրել էր ներս սողալ եղունգներիս արանքներով: Ես ուզում էի ազատվել ձայներից, որ թմրեցնում էին ուղեղս, ուզում էի, որ ինձ է՜լ չհիշեն, ես հոգնել էի այն կերպարից, որ ճակատիս կնիքով խփել էին ժամանակին… Արդեն արթնացել էի հիպնոսից, արդեն գիտակցում էի, որ ես էլ եմ գլխացավ ունենում, աչքերիցս ռուբիններ չեն թափում, ու ես էլ գիտեմ ցավից ատամներ ճռճռացնել…
Կարմիր քամի*
Կաթիլների համաչափ կտկտոցով լվացարանը լիովին կփոխարիներ մեր սենյակի ժամացույցին, որը, ինչ հիշում եմ, միշտ վեց րոպե առաջ էր, ու այդ պատճառով ես ինչ-որ տեղ գնալիս միշտ շուտ էի հասնում, իսկ տուն մտնելիս էլ ասում էիր, թե ուշացել եմ: Ու մինչ ես ճանապարհին արդարանալու տարբերակներ էի փնտրում, ժամացույցը վեց րոպե շուտ իմ փոխարեն բացատրություն էր տալիս: «Պապ, այս ժամացույցը ինձ այդպես էլ չսիրեց»:
Այդ օրը կարմիր քամին նորից վազվզում էր մարմնիդ վրայով, ու տեղ-տեղ հետքեր թողնելով` հիշեցնում, որ կարմիր գույնը միայն դրոշին է սազում: Դու գրկել էիր մոխրամանը, որն արդեն սրտխառնուքով էր հիվանդ, ու ներկում էիր նրա պատերը, իսկ ծուխը քեզ շրջանակի մեջ էր վերցնում ու նկարի վերածում, որը ո՛չ պատին էր կախվելու, ո՛չ էլ անձնագրում: «Տեսնես հիմա քամին է՞լ է ծխում», — մտածում էի ես ու քեզ հետ հավասար ու ավելի եռանդուն շնչում էի ծուխը` «որտեղ դու, այնտեղ ես»…
«Պապ, հիշո՞ւմ ես` պատմում էիր, որ փոքր ժամանակ վազելով քամի էիր բռնում, նա դրանից ավելի էր ոգևորվում ու սկսում էր ձեռքերդ քոր տալ. հիմա նրա հե՞րթն է, մինչև ե՞րբ եք բռնոցի խաղալու»: Ես կատակելով շեղում էի քեզ նրանից ու ձեռքերով փակում նրա ոտնահետքերը, ու դու համոզում էիր ինձ, թե ցավն անցել է, բայց մարմինս փշաքաղվում էր ատամներիդ ճռճռոցից, ու հասկանում էի, որ ինձանից դարմանող դուրս չի գա: Իսկ Ժամացույցը շարունակում էր հուշել, որ ինչ-որ բանից վեց րոպե ուշացել ենք:
Ես մագնիսի նման կորացել ու կպել էի ոտքերիդ, բայց իմ դաշտում երկաթի մեծ դեֆիցիտ էր, ու սպասում էի, մինչև քամին կթողնի իր անգույն ու խամրած ժպիտը, իսկ առավոտյան արդեն ուրիշ կացարան կգտնի, ու ես դուրս կգամ փողոց ու կգոռամ բոլորից բարձր, որ դուրս հանեմ ներսումս կուտակված քամիները. «Ո՞վ է ասում, որ միայն նորածինն ունի անպատիժ գոռալու իրավունք»…
* Մաշկի սուր բորբոքում
