Սաբրինա Բենաիմը պոետ է, արձակագիր։
Ծնվել է 1987 թվականի նոյեմբերի 30-ին, Կանադայի Տորոնտո քաղաքում: Նա սոցցանցերում կատարողական պոեզիայի ամենահայտնի դեմքերից է։ Նրա «Դեպրեսիան և այլ կախարդական հնարքներ» գիրքը համարվում է բեսթսելլեր։ Կատարողական պոեզիայի շնորհիվ նրան հաջողվեց հաղթահարել իր առողջական լուրջ խնդիրներն ու բարդությունները, ինչպես նաև բարձրաձայնել դեպրեսիայի, հոգեկան առողջության թեմաներին առնչվող խնդիրները։
Մա՛մ, իմ դեպրեսիան փոփոխական է.
Մի օր այն փոքր է, ինչպես լուսատտիկը արջի ափի մեջ,
Հաջորդ օրն այն արջ է ,
Այդ օրերին ես մեռած եմ ձևանում, մինչև արջը լքի ինձ,
Վատ օրերը ես անվանում եմ «մութ օրեր»։
Մայրս ասում է.
— Փորձի՛ր մոմեր վառել,
Բայց երբ ես մոմ եմ տեսնում, եկեղեցու ուրվագիծն եմ հիշում,
Բոցի թարթումը,
Կեսօրից էլ՝ երիտասարդ հիշողության փայլատակումը։
Ես կանգնած եմ նրա բաց դագաղի կողքին,
Դա այն պահն էր, երբ սովորեցի, որ բոլոր մարդիկ,
որոնց երբևէ ճանաչել եմ, մի օր մահանալու են,
Բացի այդ, մա՛մ, ես չեմ վախենում մթությունից, գուցե դա խնդրի մի մասն է։
Մայրս ասում է.
— Ես կարծում էի՝ խնդիրն այն էր,
որ դու չես կարողանում վեր կենալ անկողնուց։
— Ես չեմ կարող,
տագնապն ինձ գերության մեջ է պահում իմ տանը, իմ գլխում։
Մայրս հարցնում է.
— Որտեղի՞ց է տագնապը եկել։
Տագնապը զարմիկն է, որ քաղաքից դուրս է ապրում,
որին դեպրեսիան պարտավորված էր հրավիրել խնջույքին,
Մա՛մ, ես եմ խնջույքը, միայն թե ես այն խնջույքն եմ,
որին ինքս չեմ ուզում լինել։
Մայրս ասում է.
— Ինչո՞ւ չես փորձում իրական խնջույքների գնալ,
հանդիպել ընկերներիդ։
Իհարկե, ես կազմում եմ պլաններ,
ես պլանավորում եմ, բայց չեմ ուզում գնալ,
Ես կազմում եմ պլաններ, որովհետև գիտեմ,
որ պետք է ցանկանամ գնալ.
գիտեմ, որ երբեմն կցանկանայի գնալ,
Պարզապես այդքան էլ զվարճալի չէ զվարճանալ,
երբ չես ուզում զվարճանալ, մա՛մ,
Հասկանո՞ւմ ես, մա՛մ,
ամեն գիշեր անքնությունն ինձ հավաքում է իր գրկում,
թաթախում ինձ խոհանոցի վառարանի լույսի փոքր շողերի մեջ,
Անքնությունը
ռոմանտիկ կերպով լուսինը վերածում է կատարյալ զրուցակցի։
Մայրս ասում է.
— Փորձի՛ր գառներ հաշվել։
Բայց իմ միտքը կարող է
միայն արթուն մնալու պատճառները հաշվել.
Ուստի ես զբոսնում եմ, բայց իմ կակազող ծնկները զրնգում են,
ինչպես արծաթե գդալներ՝
բռնված թույլ դաստակներով ամուր ձեռքերում,
Դրանք զնգում են ականջներումս,
ինչպես եկեղեցու անփույթ զանգեր,
հիշեցնելով, որ ես քնի մեջ
երջանկության օվկիանոսի վրայով եմ քայլում,
որում չեմ կարող կնքել ինքս ինձ.
Մայրս ասում է.
— Երջանիկ լինելը որոշում է։
Բայց իմ երջանիկը այնքան դատարկ է,
որքան ասեղով ծակված ձուն,
Իմ երջանկությունը բարձր ջերմություն է, որը կիջնի,
Մայրս ասում է,
որ ես շատ լավ եմ ոչնչից ինչ-որ բան սարքելու մեջ,
իսկ հետո ուղիղ կերպով հարցնում է՝
արդյո՞ք վախենում եմ մեռնելուց։
Ոչ, մա՛մ, ես ապրելուց եմ վախենում,
Մա՛մ, ես միայնակ եմ,
Կարծում եմ՝ երբ հայրիկը լքեց մեզ,
ես սովորեցի՝
ինչպես բարկությունը փոխարինել միայնությամբ,
միայնությունը՝ զբաղվածությամբ.
Ուստի, երբ ասում եմ,
որ վերջերս չափազանց զբաղված եմ,
նկատի ունեմ, որ քնում եմ բազմոցին՝
սպորտային ալիք դիտելով,
Որպեսզի խուսափեմ անկողնու դատարկ կողմի մասին մտքերից,
Բայց իմ դեպրեսիան միշտ քարշ է տալիս ինձ անկողին,
Մինչև իմ ոսկորները սուզված քաղաքի կմախքի բրածոներ են,
Բերանս իրենք իրենց կծելուց
կոտրված ատամների ոսկրային պարտեզ է,
Սրտխփոցիս արձագանքը օրորում է
կրծքավանդակիս դատարկ լսարանը,
Բայց ես ուղղակի անհոգ զբոսաշրջիկ եմ այստեղ,
Ես երբեք իսկապես չեմ ճանաչի բոլոր եղածս տեղերը,
Մայրս դեռ չի հասկանում,
Մա՛մ, չե՞ս տեսնում,
Որ ես նույնպես չեմ հասկանում։
Թարգմանությունը՝ Էվելինա Դամիանի
