Նամակ 1
Ես լիցքավորում եմ նամակս փամփուշտ-տառերով ու կրակելու եմ ուղիղ կրծքիդ ու ես գիտեմ որ կուրծքդ իր միակ ատամ-ստինքով կծամի իմ մտքերը ու փամփուշտից ծնված վերքից ծիածան կհոսի։
Հիշում ես «Եվգենի Օնեգինում» ոնց է սկսվում Տատյանայի նամակը։ Այն սկսվում է այսպես.
«Ես գրում եմ Ձեզ։ Էլ ինչ սրանից ավել»։
Կա ավելի մեծ սիրո խոստովանանք քան մարդը որը նամակ է գրում։
Ես դուրս եմ եկել դուելի սպիտակ թղթի հետ ու գիտեմ որ նա ինձ հաղթելու է որովհետև չգրվածությունը շատ ավելին է քան գրված նամակները քանի որ գիտեմ որ մաքուր թուղթ ավելի շատ կա քան բառեր ու մտքեր որովհետև գիտեմ որ սպիտակ թուղթը սպիտակ ու անքուն գիշերն է ու քանի որ գիտեմ որ լուսինը չգրված թուղթ է ու ճերմակած կուրծք չգրված տառերի սպասումից քայքայված։
Քայլ առ քայլ քայքայվել ու գրել նամակներ այս ծերացած Նամակաստեղության տակ։
Դու կռացար ու ես տեսա թե ինչպես երակներդ մտցրեցիր վարդակի մեջ ու քո մեջ վառվեցին իմ բառերը ու բառվեցին իմ վառերը։
Քո նամակի մեջ որ այսօր ուղարկել էիր ինձ ես կարդացի այս տողերը որը դու կարդացել էիր ինչ որ մի գրքից
«Չինական իմաստությունն ասում է. «Եթե մարդը համբույրի ժամանակ բացում է իր աչքերը, դա համարվում է դավաճանություն»»։
Իսկ ինձ համար իսկական դավաճանությունը գիտես ինչն է երբ իմ նամակները կարդում են բաց աչքերով։ Ես չեմ կարող ներել այդ ամենը։
Ու առհասարակ բաց աչքերով կարդալը դա վերին աստիճանի գռեհկություն է։
Ու ես քեզ նամակում գրում եմ որ հիմա կարդում եմ հիասքանչ գրող ու ինքնասպան Օսամու Դաձայի «Թերի մարդու խոստովանանքը» գիրքը որի մեջ այսպիսի երկխոսություն կա տղամարդու և կնոջ միջև
«Տղամարդ. Ասում են՝ երբեմն տղամարդիկ տաքացնում են իրենց բաղնիքը կանանց սիրային հաղորդագրությունների շնորհիվ։
Կին. Զզվանք ես։ Երևի դու էլ ես տենց անում։
Տղամարդ. Չէ, ինչ ես խոսում, ես միայն մեկ-մեկ նրանցով կաթ եմ եռացնում»։
Ես քո նամակներով սիրելիս տառերս ու սերմս եմ եռացնում ու մեկ էլ պատասխան նամակ եմ գրում քեզ իսկ նամակ գրելը ինքնասպանություն է բաց երկինք-թղթի տակ։ Լեզուս ինքնասպանության թանգարան է վերքոտ քիմքիս տակ։
Կթիր նամակս ու լիցքավորելով նամակդ փամփուշտ-տառերով կրակիր ուղիղ կրծքիս ու ես գիտեմ որ կուրծքս իր միակ ատամ-ստինքով կծամի քո մտքերը ու փամփուշտիցդ ծնված վերքից ծիածան կհոսի։
Ինձ համար իսկական դավաճանությունը գիտես ինչն է ԵՐԲ ԻՄ ՆԱՄԱԿՆԵՐԸ ԿԱՐԴՈՒՄ ԵՆ ԲԱՑ ԱՉՔԵՐՈՎ։
Նամակ 2
Սա թուղթ է որ նամակ չդարձավ որովհետև սևագրությունը անքուն գիշեր կարող է միայն դառնալ։
Սա բառեր են որոնք նամակի մեջ չտեղավորվեցին որովհետև մեծ Բառը ավելի շքեղ է քան քո մեծ կուրծքը որ հեշտությամբ նամակվում է ափերիս ծրարների մեջ։
Սա մի հայելի է որի մեջ դու չես տեսնի քո արտացոլանքը որովհետև նա դուրս չի մղում չի արտադրում քո պատկերը այլ հակառակը նա քո ներսի պատկերն է խմում այսինքն հայելի որ ցույց է տալիս քո Ներցոլանքը։
Սա ուղղակի նստած տղամարդու նկար չէ։ Սա մի տղամարդ է որ սպանված նամակի մորթու վրայով է քայլում իսկ հետո նստում փողոցում աշխատող կոշիկ մաքրողի դիմաց ու նա մաքրում է նրա թանկարժեք կոշիկի վրա նստած տառերի փոշին ու կոշիկների տակ լխճված տառերի մսով է սնվում անբարբառ փողոցը։
Սա ուղղակի կին չէ որ նայում է հայելու մեջ։ Երբ դու երկար ես նայում հայելուն հայելին նույնպես նայում է քեզ ու քո մեջ անդունդն է արտացոլում։
Սա ուղղակի կուրծք չէ կախված ծերության քավթար երախի վրա։ Սա մի կուրծք է որում սպիտակ նամակները գտնում են իրենց դրախտը։
ՔավՏառ բառերով է լցված ժամանակակիցներիս բերանները։
Ես ուղղակի քաղաքացի չեմ։ Ես մեռնող աշխարհի պատվավոր քաղաքացին եմ։
Երբ անձրևները ավարտվեցին Նոյը որպեսզի հասկանա հասել է ցամաքին թե ոչ առաջինը Սևագրություն-նամակ ուղարկեց աստծուն։ Բայց նամակը չունեցավ պատասխան կամ էլ Նոյը չհասկացավ որ ամեն գիշերը պատասխան նամակ է։
Հետո նա ուղարկեց դատարկ սպիտակ նամակ։ Եվ մի քանի օրից ստացավ պատասխան։ Նա բացեց ծրարը և իր «գրած» սպիտակ նամակի կողքին տեսավ մի գրիչ-փետուր ու հասկացավ որ ցամաքը այնտեղ է որտեղ գրում են ցամաքի մասին։
Ու որտեղ կա նամակ բաց այնտեղ կաց։
Սա ուղղակի Վերջակետ չէ։ Սա երկու ստինք են որ կերակրում են մահացած նամակս։
Ես մի խզբզած հիվանդ թուղթ եմ որ այդպես էլ նամակ չդարձավ որովհետև իմ անմահ հոգու սևագրությունը անքուն ու անավարտ գիշեր կարող է միայն դառնալ։
Նամակ 3
Ու մենք իրար ենք միանում ու ես իհարկե դրանից մահանում եմ ու միազմներ են դուրս գալիս իմ նամակաստեղծ բերանից ու ես իմ մահով Միազմիզմի սկիզբն եմ դնում։
— Դու կարդացիր այն ինչ ես գրել էի քեզ։
— Ես չեմ կարդում քո նամակները։
— Իսկ ինչ ես անում նրանց հետ։
— Ես նրանց կախում եմ իմ վենետիկյան դիմակների կողքին որովհետև քո նամակները քո դիմակներն են։
Իսկ դուք գիտեք որ կտավները նկարիչի դիմակներն են իսկ պատուհանները կույր աչքեր են որտեղից բիբն է ինքնասպան լինում իսկ դու գիտես որ իմ սենյակի դուռը ուզում է իր բռնակը մտցնել քո մեջ երբ հիմա դու հանվում ես իր վրա հենված։
Ու ես ներգաղթում եմ դեպի իմ նամակները ու նկարիչը ՆԵՐԿգաղթում է դեպի իր կտավները։
Ես դաջվում եմ քո վարդին ու առնանդամս ջարդում քո մեջ ու վարդդ ինձ է ծամում ու հանգում ու հագնվում ենք ու մահանում եմ ու մահանվում ու նամակներս իմ երեսն են ու նամակՆերս ու նամակ դուրս ու երեսս ներսիս դուրսն է իսկ դուրսս մրսում է ու ներսս վառվում է այդ ցուրտ դրսից ու մութս եմ թքում ու թուքը լուսավորում է մի պահ իմ ճանապարհը ու գրկում եմ քեզ ու քո վրայից եկող թարմ հոտից սիրտս խառնում է ու մեր սիրուց հետո ես վերցնում եմ անձեռոցիկը ու ծածկում առնանդամս որը այդ պահին նման է մի մեքենայի տակ ընկած մարդու որի վրա սպիտակ սավան են գցում որպեսզի ոչ մեկ չտեսնի նրա այլանդակված մարմինը բայց դավաճան արյունը լղոզվում կողքից անցնող մեքենաների անիվներին ու այդ անիվները նրա արյունը ամբողջ քաղաքով տարածելով մահ են քարոզում։
Առնիս մահացել է բայց բԱռնիս դեռ կանգնած է ու իմ ոտքերը իմ սերմը ամբողջ քաղաքով տարածելով նամադիմակներս են քարոզում։
Հագնելով հեշտոց-դիմակը նկարիչը իր կտավներով է լռում ու ծածկում իր չբեր երեսը։
Հագնելով հեշտոց-դիմակը գրողը իր նամակներով է լռում ու ծածկում իր չբեր երեսը։
Բացում ես նամակս ու հանկարծ նկար ու վկա է քո դեմքի վատ կտավը ես իմ հյութեղ բառերի ՉԲԵՐքն եմ հավաքում։
Ես բացում եմ դուռը ես հանում եմ դեմքիս դի-դիմանամակը ես մտնում եմ քո մեջ։ Քո մեջ քո մեջ քո վերջի մեջ։
Քո վերջի մեջ իմ «իզմն» է կամ ԻՄԻԶՄԸ։
Ու ամուլ լուսինը որբ աստղերի հետ նաև իմ դիանամկն է հավերժ որդեգրում է։
Նամակս դաջվում է քո վարդին ու բառերս կրկին ջարդվում են քո մեջ։
