* * *
Օ սիրտն իմ՝ բազմասենյականոց
հանրակացարան,
ու ամեն թռչուն բույն ունի այնտեղ,
ու ամեն անցորդ՝ մի բաժակ թեյ…
Դու, թողած դուռը, պատուհանով եկար,
թողած բաց փեղկը՝ ապակին
կոտրեցիր ու մտար:
Տունը սարսռաց.
ոչ ոք այնպես քնքշորեն
սառը մատներով չէր ճանկռոտել իրեն,
տունը փակեց աչքերը,
որ իրեն ոչ ոք չտեսնի,
ու սիրեց քեզ մտքում, սիրեց:
Կոտրված ապակիները մեկիկ-մեկիկ հավաքեցիր
(հազար բոբիկ մոլորված մարդ է անցնում այդ տեղերով):
Ձեռքերդ սառն էին դանակի պես,
կոկորդիս հպված դանակի՝
գիշերային գողի:
Տունը փակեց ականջները,
որ իր հոգոցները ոչ ոք չլսի,
ու նետվեց կրակի մեջ.
թքած, թե մի քանի այրվածք կստանա:
Խարույկի շուրջ թռչկոտող ամբոխից դու
փախչել էիր ուզում.
ձեռքերդ բռնել էին, ոտքերդ՝ կապել
ու ստիպում էին պարել:
Տունը մռնչաց անկարող
սառը ձեռքերիդ հեռավորոթյունից,
իր այրված, թքոտված, լավ պաստառապատված
պատերի մերկությունից,
վեր-վեր ձգվող ու կապույտին
այդպես էլ չհասնող
պատերի ծուռտիկությունից:
Ժպտաց անկարող ու կողպվեց:
* * *
Ծնկաչոք եկա քեզ մոտ.
թվաց՝ աշխարհներ եմ կտրել-անցել,
թվաց՝ ուր որ է քեզ կհասնեմ:
Ասացիր՝ խոնարհ եղիր ու կհատուցեմ,
ասացիր՝ ծառա եղիր ու կփրկեմ,
բայց դուռդ կրնկակոխ բացված գտա,
աթոռները հիմարաբար
իրար վրա կիտված,
բաժակներում գինի չկար,
իսկ ափսեներում՝ հաց:
Ասացիր՝ բացված դուռ թե տեսնես,
փակիր, խեթ չնայեն հանկարծ,
ասացիր՝ գայլ թե տեսնես, շոյիր,
ասացիր՝ թե հայհոյեն,
ականջներդ փակիր
ու էլի շատ բաներ ասացիր
ծնկաչոք արձանիս առաջ կանգնած…
* * *
Ինձ մենակ թողեք
իմ ծակ շորերի
ու իմ չորացած ծաղիկների հետ:
Հողը, ասում են, հիշողություն է,
որ մոռացում է թարգմանվում
հեռու, մեռած մի լեզվով.
հող լցրեք վրաս
ու մենակ թողեք
այս մերկ ծառի հետ,
որ ճանկռոտում է օդը վերևի,
օդը՝ ներսս դանդաղ ողողող,
ինձ մենակ թողեք
կմախք-ծառի հետ
ու անհետացեք,
ցնդեք օդի մեջ:
Հողը, ասում են, հիշողություն է,
որ տառապանք է
թարգմանվում ինչ-որ մեռած մի լեզվով.
օդից ձեռք քաշած մարդուկի համար
տառապելն ի՞նչ է որ.
ինձ մենակ թողեք
չորացած դեղին ծաղիկների հետ:
