***
Մարդկանց քրտինքը, թուքն ու մնացյալ ենթադրելին
օր-օրի բարձրանում են,
լցվում մոլորակի ճեղքերը,
բոլոր ծակուծուկերը,
հասնում մարդաբոյ,
երկնքի բոյին,
Նրա բոյին,
ու մի քանի մետր էլ էն կողմ…

Ու էս օրերին դու` ամենայն լկտիությամբ
մոլորակի 0, 024 կմ2-ն ապօրինաբար յուրացրած
պատահական երկոտանի,
քո փայ երանության մեջ ծխում ես Cohiba Behike-դ
ու հեչ վեջդ էլ չէ,
որ կարող է պատահի`
Աստված երկրաչափություն չիմանա,
ֆիզիկա չիմանա,
ձեռքի շնորք չունենա,
վերջին հաշվով` լողալ չիմանա
ու մեկ էլ… ըհը… ջրհեղեղին…
(թու-թու-թու… Ականջը չընկնի, չիմանա…):

Տե՛ր, ոնց եմ քեզ հասկանում…
Մենակ նստել ես երկնքի շեմին, կախել ոտքերդ,
ու ներբաններով զգում ես գարշահոտ խոնավությունը
բարձրացող հեղուկի…
(Հիշում ես` ի՜նչ հումանիստական անդորր էր ամենուր էն ջրհեղեղի նախօրդ օրը…,
«Բա սե ՞նց են ջրհեղեղ կազմակերպում»
(տմբտմբացնում է գլուխն ու վառում ծխամորճը)):

Ծերանոց` անւանեալ «Երկինք»,
դու` մարդկանցից լքված
մոռացված ու մենակ,
կեռ ու կնճռոտ,
տխուր, անթրաշ,
սև հաց ու սև թեյ փոշոտ սեղանիդ,
էլ չասեմ, որ գիշերները թաքուն Նիցշե ես կարդում
ու ավելի թաքուն` հիանում…
ի՞նչ էիր, ի՞նչ դարձար…

Մահակը ձեռքիդ չէ,
ուրեմն` գլխիդ է,
մինչև վերջ մի տուր,
որ դուռդ թակեն,
ոտքերդ ընկնեն,
խնդրեն, աղաչեն…
Վախենալու չես`
պիտի ծաղրվես,
հոգնեն ծաղրելուց` պիտի անտեսվես
ու… վազքով ժամանակի հեռուները,
ուր հակառակ ուղղությամբ անխռով քայլում է
ժամանակագրության ուրվականը…

Տե՛ր, հիմա երկոտանիներն ակնհայտորեն լավ գիտեն
ֆիզիկա ու էս անգամ էլ ծլկելու համար
անհրաժեշտ ամեն ինչ…

Վե՛ր կաց,
հանգցրու ծխամորճդ ու գնա գլխիդ ճարը տեսնելու…

***

Հավերժ գնացող բաներին պետք է
միայն լուռ ժպիտով ուղեկցել:
հատված մահախոսական sms-ից

Ունեցածս մի մոլորակատիպ ավան է,
էն էլ վարկով, էստեղից- էնտեղից,
ճարելով, փակվելով…

Իմ խեղճ ու անտեր մոլորակ,
իմ սոված,
ծարավ,
անկապ մոլորակ,
իմ մերկ ու հոգնած
ճանգռված,
պայթած,
քրտնած մոլորակ,
սատկած մոլորակ,
հալ ու մաշ,
ծեծված,
ծամված մոլորակ,
մարդաբոյ,
կեղտոտ,
խոնավ ու խավար,
տոթ ու գարշահոտ,
մկներ,
կատուներ,
ճանճեր,
կարիճներ,
զառանցող,
գունատ,
անարյուն,
անքուն,
ներվային մոլորակ
հիվանդ մոլորակ…

Մեծամասշտաբ լվացում,
համընդհանուր շաբաթօրյակ,
սանիտարահիգիենիկ աշխատանքներ,
ազատ տեղ,
ազատ օդ,
ազատ մարմին…

Լրիվ պատահական երկինքներից
թափվածներ,
լրիվ պատահական հեռուներից եկածներ,
հավաքեք փասա3-փուսաներ,
գլուխներ,
ոտքեր,
հատկապես թևեր…

Հա, մոլորակիս դեմոգրաֆիկ
պատկերը փոխում եմ…
Էսօր գաղթ է,
Էսօր սպանդ է
էսօր տոն է, հա…
Բռնի միգրացիա,
ստերիլիզացի,
դիվերսիա,
պրովոկացիա,
ես հարբած եմ,
ես պարում եմ,
ռումբեր,
ռումբեր,
գլուխներ,
ոտքեր,
թևեր…
Դե,
յալլա,
haydi,
geberesi,
kara toprağa giresi,
teneşire gelesi,
adı batası,
ocakları batası,
kՓr olası…

Իմ անդեմ մոլորակ,
իմ դատարկ մոլորակ,
լուռ ու գլխիկոր…
Հուուու…
ազատ մոլորակ,
մաքուր մոլորակ…

Հ.Գ. Հենց որ դու արթնանաս, լվացվես ու կարգի բերես քեզ, տեղն ու տեղը պիտի կարգի բերես նաև քո մոլորակը:
«Փոքրիկ Իշխանը»

***

Ստվերների ժամ:
Ժամ մենակության:
Ժամ, երբ կոնյակը հատկապես համեղ է թվում:
Է. Մ. Ռեմարկ

Ծեսն էդպես է.
պետք է սովորականից երկար քնել
ու արթնանալ ծուլորեն, ճմրթված,
արթնանալ դանդաղ`
չծրագրված օրվա տեսլականով,
ոչ մի տեղ չշտապելով,
հիշելով, որ արևելքցի ես և ունես ժամանակ,
ուղիղ գծի պես ձգվող,
անվերջի ձգտող ժամանակ,
ու մի պահ անկեղծորեն դատարկ լինել`
անվերջի ձգտող թեթևությամբ…
Եվ պետք է Շուբերտի «Աղջիկն ու մահը» լսել
և ուղղագիծ քայլքի մեջ նախկին սերերիդ
/հատկապես երեսունն անց սերերիդ/ ցուցակը
ձգել ծխախոտի երկարությամբ…

Ձևն էդպես է,
որովհետև աշուն է,
միջին վիճակագրական աշուն
սովորական հնագետի,
սովորական պոետի,
ու ավելի սովորական աղջկա համար:

Ու ծեսը պիտի շարունակվի
Սիրահարների այգում`
ուր ինձ կբռնեցնեմ մելանխոլիայի
լեղու մեջ կորած,
ու մոխրագույն շարֆով կփաթաթվեմ,
ու միապաղաղ քայլերով կանցնեմ
ԱԺ-ի կողքով`
խիստ աշնանային անտարբերությամբ,
կհասնեմ ՀԳՄ,
կբարձրանամ երկրորդ հարկ, ուր
Հովհ. Գրիգորյանը կասի.
— Ո՞նց ես, նախշուն ջան:
Նախշունն էլ թույլ սուրճ կեփի,
ու Օպերայի շրջակայքում աշունն ավելի կխորանա…

Ես Սարյանի մոտով կանցնեմ գլխիկոր,
երկար-երկար մազերով թափված տերևները խառնելով
ու Կետիկնոցում հաստատ ինչ-որ մեկը կլինի,
ում ձեռքով կանեմ,
կժպտամ աշնանային անհեթեթությամբ
և ցուրտ օրերի կարեկցանքով,
որովհետև ինքն էլ հաստատ պոետ կլինի…

Ու ըստ ծիսակարգի`
հետո պիտի երեկո լինի,
քամի-մամի,
բոհեմ-մոհեմ,
սիլի-բիլի…
/Չէ, նոյեմբեր է,
Էլ փախչել չի լինի…/

Ու կեսգիշերին Դալիի պատկերների պես ծորուն
ստվերները կսահեն դեպի համակերպում,
և ես կմտածեմ, որ սրանից ավելի փոքր քաղաքներ էլ են լինում,
ուր աշնանը նեղվածք է լինում
ու… ծեսն էդպես է.
ավելի անպաշտպան են լինում պոետները
փոքր քաղաքի աշուններում…