Ի­ վեր­ջո ֆի­զի­կան միշտ հաղ­թում է: ­Ֆի­զի­կա­յի օ­րենք­նե­րը միշտ են գոր­ծում՝ կարծ­րը կոտ­րում է փա­փու­կին, մե­ծը կլա­նում է փոք­րին, մեծ խտութ­յամբ մաս­սան ա­վե­լի ա­մուր է, քան նոսր խտութ­յամբ մաս­սան, մի կե­տի ուղղ­ված շար­ժումն ա­վե­լի արդ­յու­նա­վետ և­ ու­ժեղ է, քան ցա­քուց­րիվ շար­ժում­նե­րը: Ն­պա­տա­կաս­լաց, հետ­ևո­ղա­կան, ան­դուլ, չհոգ­նող ու ա­նընդ­հատ փոր­ձեր ա­նող, ա­նընդ­հատ նոր տար­բե­րակ­ներ փնտրող, ա­նընդ­հատ սխալ­նե­րից սո­վո­րող ու­ժը միշտ էլ հաղ­թե­լու է դան­դա­ղա­շարժ, ինքն իրեն ա­նընդ­հատ չկա­տա­րե­լա­գոր­ծող, անց­յա­լի հաղ­թա­նա­կի դափ­նի­նե­րի վրա ննջող, շա­տա­խոս, ա­մեն մեծ ու փոքր հարց ան­վերջ քննար­կող ու եզ­րա­կա­ցութ­յան չե­կող, է­ներ­գիան ա­մեն կար­ևոր ու ան­կար­ևոր բա­նի վրա պար­պող, ինքն իր սխալ­նե­րը ըն­դու­նել չցան­կա­ցող ու փոխ­վել ա­լա­րող, ու­նե­ցա­ծը չգնա­հա­տող ու ա­նընդ­հատ մի թե­մա­յից մյու­սին շեղ­վող ու­ժին:
­Հի­մա այս վե­րա­ցար­կու­մից գանք ա­վե­լի կոնկ­րետ դաշտ ու հստակ հարց տանք՝ արդ­յո՞ք մենք հաս­կա­ցանք, որ 21-րդ ­դա­րում ենք ապ­րում, իսկ 21-րդ ­դա­րը պրո­ֆե­սիո­նա­լիզ­մի դա­րաշր­ջանն է, նեղ ու հստակ ո­լորտ­նե­րում մաս­նա­գի­տա­ցած, գոր­ծին հույ­զեր ու ապ­րում­ներ չխառ­նող գրա­գետ մարդ­կանց ժա­մա­նակն է: Ար­դեն մի քա­նի տաս­նամ­յակ ու­սում­նա­սիր­ված ու փորձ­ված բա­նաձ­ևե­րով աշ­խա­տող մե­նե­ջե­րը հաղ­թում է շուստ­րի չար­չուն, գի­տա­կան մո­տեց­մամբ ապ­րան­քա­գե­տը հաղ­թում է ե­րե­սուն տա­րի սա­դախ­լո գնա­ցող-ե­կող ­Նա­զի­կին, շի­նա­րա­րա­կան կազ­մա­կեր­պութ­յու­նը հաղ­թում է ու­թե­րորդ դա­սա­րա­նից ցե­մենտ կրող տղեր­քի բրի­գա­դին, գրա­գետ ու փորձ­ված մար­քե­թո­լո­գը հաղ­թում է յու­թու­բի վի­դեո­ներ նա­յած ու սե­մի­նար­ներ վա­րող ­Վար­սի­կին, իսկ ա­ռա­վո­տից ե­րե­կո զեն­քի հետ աշ­խա­տող պրո­ֆե­սիո­նալ զին­վո­րա­կա­նը հաղ­թում է խո­զե­րի ֆեր­մա ու­նե­ցող գե­նե­րա­լին, զո­րա­մա­սի կող­քը քյա­բաբ­նոց բա­ցած զամ­պա­լի­տին կամ տան­կի սալ­յար­կա գո­ղա­ցող զամ­պա­տե­խին կամ էլ զին­վո­րի մայ­կա հագ­նող կա­պի­տա­նին… Ո­րով­հետև ժա­մա­նա­կին էլ հրա­ցանն է հաղ­թել նետ ու ա­ղե­ղին, որ­քան էլ նետ ու ա­ղե­ղով տղան ու­ժեղ լի­ներ ու առ­նա­կան, ո­րով­հետև գի­տութ­յու­նը միշտ հաղ­թում է, նո­րը միշտ հաղ­թում է, կար­գա­պա­հը միշտ հաղ­թում է, լավ պատ­րաստ­վա­ծը միշտ հաղ­թում է: Ո­րով­հետև թշնա­մին մար­տի դաշտ էր նե­տել պատ­րաստ­ված, մարզ­ված զին­վո­րա­կան­նե­րի, այլ ոչ թե վեր­ջին վայրկ­յա­նին հա­վա­քած թատ­րո­նի դե­րա­սա­նի, բա­լետ պա­րո­ղի, շի­նա­րա­րի, բան­կի աշ­խա­տո­ղի, նկար­չի, գրո­ղի, տաք­սու վա­րոր­դի, թո­շա­կա­ռո­ւի, վեր­ջին զան­գի եր­գը դեռ մտքին տղա­յի, դեռևս կնոջ հետ չե­ղած լույս տղեր­քի… Իսկ մենք այդ­պես ա­րե­ցինք: Իսկ շար­քա­յին ադ­բե­ջան­ցին ապ­րում էր իր կյան­քով… և ոչ ոք նրա թա­սի­բի վրա չէր կաս­կա­ծում: Ո­րով­հետև սա 21-րդ ­դարն է, պրո­ֆե­սիո­նա­լիզ­մի դա­րը, այս­տեղ տնա­վա­րի-ազգո­վի պա­տե­րազմ չեն հաղ­թում…
­Մեր թշնա­մի­նե­րը սո­վո­րե­ցին մեզ­նից ու հաղ­թե­ցին մեզ, իսկ ի՞նչ ենք մենք սո­վո­րել թե­կուզ մեր բազ­մա­դար­յա թշնա­մուց: ­Մենք պետք է սո­վո­րենք: ­Պետք է սո­վո­րենք թշնա­մուն ոչն­չաց­նել հիմ­նա­հա­տակ ու մե­թո­դիկ կեր­պով, համ­բե­րա­տար ու ա­ռանց զգաց­մունք­նե­րի: ­Մենք պետք է սո­վո­րենք ըն­կե­րութ­յուն ա­նել հնա­րա­վոր բա­րե­կամ­նե­րի հետ, կի­սա­բա­րե­կա­մից լավ բա­րե­կամ ստա­նալ, իսկ ան­բար­յա­ցա­կա­մին գո­նե ա­վե­լի թշնա­մի չդարձ­նել, և­ ի­ վե­ջո հան­ձին դաշ­նա­կից­նե­րի չփնտրենք մա­մա կամ բա­րի տա­տիկ­ներ: ­Մենք ի ­վեր­ջո քրիս­տո­նեա­կան արժեք­նե­րին վե­րա­դառ­նա­լու կա­րիք ու­նենք, մենք գո­ռո­զութ­յու­նը մեր մի­ջից հա­նե­լու և ­հա­մես­տո­րեն ինք­նա­կա­տա­րե­լա­գործ­վե­լու կա­րիք ու­նենք, մեր ա­րարք­նե­րի հա­մար պա­տաս­խա­նատ­վութ­յուն կրե­լու կա­րո­ղութ­յան կա­րիք ու­նենք և­ ա­մե­նա­կար­ևո­րը քիչ խո­սե­լու, հար­ցազ­րույց­ներ ու հե­ռուս­տա­վեր­լու­ծութ­յուն­ներ քիչ տա­լու և ­փո­խա­րե­նը շատ ու շատ գործ ա­նե­լու կա­րիք ու­նենք, իսկ աշ­խա­տե­լու ու գործ ա­նե­լու լի­քը տեղ ու­նենք՝ առն­վազն 29,900 Աստ­ծո պարգև քա­ռա­կու­սի կի­լո­մետր: