Օրը փնթի երեխայի պես չէր լվացվել: Բազմոցը, որտեղ պառկած էին ստվերները մեր, փոշեգույն թվաց: Մենք նույնը չէինք:
— Ուշանում ենք, Մարինե՛, բժիշկը սպասում է: Խմիր դեղահաբը: Նա ասում էր` դեղերն օգնում են, որ հիշողությունը մետաստազներ չտա: Դեղի ժամն է, է՛յ:
— Չէ, դեռ մի ժամ էլ ունեմ:
Օտարոտի մի ուրվական էր կանգնսծ մեր արանքում: Ես սիրում էի քո շրթունքների անկյունում ծվարած բառը, հեգնական ժպիտը, լռության ճիչը, բայց հիմա ուրիշ է… Իմ անդավաճան ընկերը սուրճն է: Միշտ բախտագուշակի պես եմ նայում բաժակի հատակին, բայց ոչինչ չեմ տեսնում: Սուրճը հոգու սնունդ է: Բացեցի ապակե ամանը, դատարկ էր: Նման էր իմ գդալ-գդալ վերջացող սիրուն: Զգացմունքի տերը մարդն է: Իսկ ո՞վ ասաց, որ այն ապրանք չէ ու չունի իր գինը: Կամ էժան է կամ թանկ, զեղչվելիս կորցնում է հմայքը, վրան նշված ժամկետը չի համընկնում եղածին: Դու, Մարինե, օրվա գույնն ես: Ես քո նկարը չունեմ: Հիմա կտավ ես` առանց շրջանակ: Ես քո նկարիչը երբեք չեմ լինի: Դրսում գարուն է: Մարդիկ քայլում էին… Քամին մի պահ հոտդ բերեց, որ արբեցնի, ու էլի տարավ:
— Մարինե՛, լվացքը հավաքիր ու հագնվիր, կես ժամից բժշկի մոտ պետք է լինենք: Կեղծամդ չմոռանաս: Ես հայելու մեջ օտար էի ինձ: Փախուստ էի ուզում:
— Գնամ խանութ` սուրճ առնեմ, բայց չէ, կուշանանք:
— Հագնվիր… Տաքսի կանչիր, Մարինե՛,- հեռախոսս այն չի:
Չգիտեմ ինչու բարձրաձայնեցի.
— Երեկ զանգել էր:
— Ո՞վ:
— Ինքը,- ասացի դիտավորյալ:
Մարինեն լռեց… Խանդը սիրո զուգընկերն է… Սիրում է, երբ արթնացնում են իրեն: Խաղը ինձ դուր էր գալիս: Մոռացնել էր տալիս, որ հիվանդանոց պիտի գնանք: Դուրս եկանք: Պատշգամբ տանող աստիճանները կարծես բարևում էին ինձ այսօր: Լվացքը մի տեսակ լաց էր լինում պարանին: Վարդագույն տաբատս ինձ տարավ ոչ վաղ անցյալ, երբ գույները միայն ներկա­պնակում էին: Հիվանդանոց տանող ճանապարհի ասֆալտը թաց էր. աչքերի պես: Այդ պահերին գեղեցիկ էր Մարինեն, և իմ մատները տաք թաշկինակ էին դառնում: Ես մոռանում էի բոլոր թերություններդ, որոնք չէիր ուզում տեսնել: Հիմա գիտեմ, որ դու էլ ինձ չես սիրում: Կուզեի շատ գեշ ու սապատավոր մեկը լիներ քո փոխարեն: Մեր խնդիրն այն է, որ իմ մեջ չէիր տեսնում գլխավորը` ներդաշնակության քիմիան: Պատկերացումներիս երկնքում որոտ էր: Կարկուտ սկսեց գալ, ինչ-որ մեկի ծիծաղը ինձ ետ տարավ դեպի նոր արահետ: Իմ կողքին դու էիր:
— Գունատ ես, Մարինե,- ասացի,- ի՞նչ է կատարվում քեզ հետ: Բա ասում էիր` նահանջել է հիվանդությունը:
— Չէ, մի պահ է, կանցնի: Մի դեդահաբ տուր, ոչինչ, առանց ջուր կխմեմ:
Քնաբերը կտրեց մեզ իրականությունից: Հանդարտվեցին մայրուղու մեքենաների ձայները, որոնք հիշեցրին մի ուրիշ աղջկա: Թվաց` անձրևը գալիս էր ներկան ջնջելու և տանում էր ինձ վաղվա ճանապարհով, որտեղ նա գուցե և չի էլ եղել: Մարինեն քնած է… Մտքումս ինքս ինձ ապտակեցի, որ ներեմ ո՞ւմ — ի՞նձ, թե՞ ինձնից հեռացողին… Մի քանի վայրկյան հետո երկփեղկված էի ես… Սկսեցի ծխել… Այդ պահերին փորձում եմ հասկանալ քեզ ու ինձ: Ծխախոտի կրակը թվաց սփոփանք: Պատկերացրի` թարթիչներդ եմ վառում:
— Մարինե՛, զարթնիր, հասել ենք:
— Քնած չէի: Իմ աշխարհում էի ես, որտեղ դու չկաս:
— Շուտ իջիր մեքենայից, ուշացանք:
Երբ հասանք դռան մոտ, ոտքիս տակ միամիտ մի մորեխ ընկավ, տրորեցի, անցա, առաջին անգամն էր, որ չխղճացի, ցավ չզգացի: Այդպես էլ նա էր ոտնատակ տալիս իմ հույսերի փշրանքները: Հիվանդանոցի հոտը զզվելի էր, օծանելիքի հոտից նշույլ չէր մնացել:
— Էյ, էյ հերթ պահեք, ո՞ւր: Ո՞վ է վերջինը:
Բաժանմունքի գործավարն իրեն հատուկ սեթևեթանքով կանգնեց ու մոտեցավ մեզ:
— Ներողություն, բայց հերթը պետք է խախտենք, բժիշկն ասաց, որ Մարինեն չի կարող սպասել:
Հիվանդների դժգոհության աղմուկը ինձ էլի տարավ դեպի անհայտը: Հիշեցրեց իմ հեռավոր, անիրական սերը, որը այլ տեսակ էր, ոչ մի կապ չուներ Մարինեի հետ: Սովորական չէր, պարզություն էր` առանց խաղ ու դեղահաբերի…
Գործավարուհին շարունակում էր զգուշացնել.
— Մի աղմկեք:
Ես բռնել էի Մարինեի ձեռքը, որը արդեն օտար էր ինձ.
— Ո՞նց ես:
— Կամ:
Նա հիվանդասենյակ մտավ: Մի փոքր անց հայտնվեց խալաթավոր երիտասարդը, որը նման չէր բժշկի:
— Հետազոտման արդյունքները պատրաստ են, և այն, ինչ ասելու եմ, այնքան էլ չի ուրախացնի ձեզ: Հիվանդությունը վերջին` չորրորդ փուլում է, առաջինի և երկրորդի դեպքում հիշողությունները երկու մասի են բաժանվում` քաղցր և դառը: Նրանք գիտակցությանը ստիպում են մոռանալ անցյալը, երրորդ և չորրորդ փուլերում հիշողությունները միայն քաղցր են, դանդաղ սպանում են մարդուն: Այդ մետաստազները քայքայում են ամենագեղեցիկը: Ահա իրականությունը:
Ես խղճում էի Մարինեին, փորձում էի լինել այն, ինչը չէի, բայց դրսից մի ոտնաձայն ինձ էլի տանում էր էնտեղ` դեպի վաղը, որտեղից դեռ դուրս չէի եկել: Ուզում էի փախչել հիվանդանոցից` առանց ետ նայելու, հասնել կանգառ, հաղորդակցվել թաց ծառերի համբուրվող տերևների հետ, մոռանալ բժշկի աղետաձայն բասը, որը սղոցում էր ներսիս բոլոր քարտեզանման երակները…. Մարինեն իմ անցյալն էր, ներկայիս մեջ` որպես շարժական մի լուսանկար, որի ետևում ուրիշ աչքեր էին, ոչ սև, այլ կապտագույն: Ու ես անվերջ գնում էի հանդիպելու նրա հետ` խառնելով օրերի հաշիվը:

Կիսվել նյութով

Թողնել մեկնաբանություն