***
Անշուք գինետուն,
Հնամաշ տանիք,
Ու եթե վաղը
անձրև տեղա,
Մազութահամ
անձրևաջրերը
կարող են հալեցնել
մազերդ,
որ արդեն երկու օր է`
Սառցե սրինգներ են
դարձել,
Բայց մինչև վաղը,
Հայրիկ,
շատ ժամանակ կա,
այսօր գլուխս դնեմ
ծնկներիդ,
Շոյիր գլուխս
Ու քո տաք ափով
հալեցրու սառույցը,
սրինգը,
սրինգը,
սառույցը…
***
Այսօր
Ժակ Բրելի նման
կրկնում եմ նորից՝
մի՛ լքիր դու ինձ,
մի՛ լքիր դու ինձ,
քանզի ինձ լքելու
ավելի հարմար
ժամեր կան,
ասենք՝ երեկ՝
տանիքին նստած,
երբ կախ տված
ոտքերս էի
ճոճում
ու ժպտում
մայրամուտին,
կամ վաղը՝
այգում,
առավոտյան
վազքի ժամին,
իսկ այսօր
շուկայից
քեզ համար
գնել եմ
սոխ, կարտոֆիլ
ու մի փունջ
ռեհան,
ու հին ավերակի
տեսք ունեմ…
***
Մայթին` գինեգույն
փախուստ
և ուրու թռչուն,
ժամանակը ճոճվում էր,
Նույն ինքը` ուրուն,
ոտքերը մարմնի
ծանրությունը
չէին պահում,
ու հպվեց
ցուցափեղկին,
որը սառն էր ու
անտարբեր,
ինչպես անսպասելի
եկած անձրևը,
ցուցափեղկից այն կողմ՝
տղամարդու
մորեգույն
բաճկոն,
որը գուցե
կփրկեր
ցրտահար մարմինը,
բայց ցուցափեղկին
կարմիր շրթներկով
գրված էր.
«Այս ուշ ժամին
տղամարդու
մորեգույն
բաճկոն
չի վաճառվում»,
իսկ առավոտյան
մորեգույն բաճկոն
էլ պետք չէր,
սառն օդից
ուրուն
ցնդել էր…
***
Վերջին աշունները
բերքահավաքի
մասին չեն,
ու չվող թռչունի
ու խաշամի
մասին էլ չեն,
«բաց դաշտում
ճաքած նուռն է
կաթում»
մասին չեն,
«բաց դաշտում
ճաքած
նուռն է կաթում»
մասին են,
նուռ է
թե նռնակ,
չգիտեմ,
մտերիմներն ինձ
չեն հասկանում,
դաշնակիցնեը
վաղուց են լքել
Եվրոպան…
Եվրոպային
իմ հայերենը
դժվար թվաց,
ու ես համառում եմ
ու ես համառում եմ,
ասում եմ՝
նուռ է թե նռնակ
ասում են՝
սպասիր,
ասում եմ ՝
չի կաթում,
հոսում է,
ասում են՝
ուրբաթ իրիկուն է,
ասում եմ,
չե՛մ ասում,
գոռում եմ,
ասում են՝
շաբաթ-կիրակիները
աշխատանքային չեն…
ու ես իմ մարմնից
սպեղանի եմ պոկում,
դնում հոսող տեղին,
հինը փակում եմ,
նորն է հոսում,
նորը փակում եմ,
հինն է հոսում,
բայց ես,
միևնո՛ւյն է,
ոտքի եմ,
բայց ես,
միևնո՛ւյն է,
ծնկի չեկա,
բայց ես, միևնո՛ւյն է,
քայլում եմ,
բայց ես,
միևնույնն է,
վազելու եմ,
բայց ես,
միևնույն է,
հասնելու եմ
գնացքին
արագընթաց,
բայց ես,
մի
և
նույն
է,
նստելո՛ւ եմ
գնացքը
Հավերժության…
***
Իմ երկվության
անոթը
կփնտրեմ
օտար
գրապահոցում՝
համարկալման տակ,
անանուն,
ինչպես փողոցի
ստերջացված շուն,
ձեռքով կշոշափեմ
ժամանակի կորերը,
որոնք շա՛տ են,
անհա՛րթ,
սարսափելի ոչինչ չկա,
— սարսափելի ոչինչ չկա,-
կրկնում է մի ձայն,
հեռվի՛ց,
և ուղեփակոցի
զնգոցից
հանկարծ
ետ կգամ…
***
Ես եկա
հազար անգամ
քեզ կորցրած
ու
չգտած,
եկա լուսաբացին,
և այն կեսօրից
առաջ, որ
խավար պիտի
լինի,
եկա քեզ ընդառաջ,
Եվ Դո՛ւ, որ
ամենասուրբն ես
բոլոր կանանց մեջ,
իմ մեղքերի համար
լուռ ու անտրտունջ
տարար ցավդ,
քանզի ես
արդեն որերորդ
անգամ
ընտրում եմ
Բարաբային
և դավաճանում եմ քեզ,
որ ամենաօրհնյալն ես կանանց մեջ
ու ամենալուսավորը՝
ի վերուստ,
որովհետև ես չափազանց հողեղեն եմ
ու անմիտ,
ու նորից մեղավոր ու
մոլորյալ եմ
այնքան,
որ կորցրել եմ
լույսը կեսօրվա
խավարի ժամերին,
ու հիմա
գալիս եմ քեզ
ընդառաջ,
որ մեղսավոր
մարմինս փռեմ
ծնկներիդ մոտ՝
իբրև
սպիտակ քաթան,
ու հավաքեմ
արցունքներդ ծանր՝
Խաչելության ժամին,
Խաչելության ժամին…
***
Տապը Մոսկովյան փողոցում էր՝
շան տեսքով փռվել էր
ծառի տակ,
մոծակի նման պտտվում էր կրպակում սառույց վաճառող
տղայի գլխավերևում,
վազքով բարձրանում էր
Կասկադը,
Հետո դանդաղ իջնում,
չէ՛ր հաչում, չէ՛ր մլավում,
չէ՛ր գոռում,
անհաղորդ էր անցորդների
տրտունջներին,
փակել էր ականջները,
աչքեր չուներ
անտարբեր թեքում էր
գլուխը՝ ի պատասխան
հերթական անցորդի
«շոգից մեռանք»-ին,
մեռնողը անցորդը չէր,
ինքն էր,
անցորդը արագ կանցնի
խաչմերուկը,
կձուլվի ստվերին,
ուրբաթ երեկոյան
կգտնի իր փախուստը՝
կչվի ցուրտ երկրներ,
ինքը իր շոգության հետ
կմնա մենակ
Մոսկովյան փողոցի ձախ
մայթին,
որտեղ անտարբերության
գետն էր հոսում…
***
Փողոցում ճոճվող
անտարբերության մեջ
ինձ չգտա,
ինձ գտա
աղբամանից դուրս թռչող
կատվի աչքերում,
ինքը փոշոտ էր,
ես՝ տխուր,
Ինքը տխուր էր,
ես՝ փոշի…
***
Ես նորից
ինչ-որ
անտես դռներ եմ
թակում,
ու արձագանք չկա…
Ընդունող հանձնաժողովը
մեկնել է հանգստի,
ու փակ վերքերն են
կրկին արնահոսում,
ու վամպիրները
արյան հոտ են առել,
ու վամպիրների
խրախճանք է,
ու ծառերի
կեղևն է պլոկվում,
ու ծառերը
անարյուն են
հոսում,
ես նորից
անտես
դռներ եմ թակում…
