Ոչինչ, ես գրող կդառնամ: Գրող, որ գրում է միայն նամակներ: Գրող, որ իր նամակներում գրում է միայն այն մասին, որ ինքը չունի ներկեր և չի կարող նկարել:
(օրագրից)
Օրը արևոտ է: Օրը գեղեցիկ է: Գիշերը աղբահավաքներն իմ քունը աղբի հետ բարձեցին մեքենայի վրա ու տարան: Բայց հիմա օրը արևոտ է, օրը գեղեցիկ է, մարդիկ գեղեցիկ են, ամպերը գեղեցիկ են… Ես ներկեր չունեմ:
Մոխրամանի մեջ հինգ հատիկ լուցկու չոփ կա, չորսը վառված, մեկը` չէ: Մոխիրներ: Ես ներկեր չունեմ:
Երկրորդ սենյակում 145 -104 սանտիմետր չափի կտավը մեռավ ինձ սպասելով: Ու մեռած էլ դեռ կշարունակի սպասել: Ես ներկեր չունեմ:
Լիանան ուզում էր Իտալիայից ինձ ներկեր ու արվեստի գրքեր ուղարկել ծննդյանս օրը, բայց ես նրան մի կոպիտ նամակ ուղարկեցի mail — ով: Նա թերևս փոխեց միտքը: Միտքը փոխեց:
Ես ներկեր չունեմ: Իմ մանկության ընկերը հաճախ գալիս է արվեստանոց ու բողոքում, որ արդեն քսանյոթ տարեկան է, իսկ իր հետևում դեռ ոչինչ չի թողել` ոչ կին, ոչ տուն, ոչ երեխա, ոչ աշխատանք, ու պատմում է իր սիրուհուց, որը մեկուկես տարուց աղջկա հետ կմեկնի Կանադա` ամուսնու մոտ:
Ես ներկեր չունեմ: Օրագրիս կազմը մի քիչ մաշվել է, բայց, մտածում եմ, ինչու՞ եմ ես ընդհանրապես օրագիր պահում: Ինչու՞…
Մյուս ամսից, ասում են, գազի գինը կբարձրանա: Ուրեմն շատերի համար ցրտերը նորից կընկնեն: Նորից կընկնեն ցրտերը: Ես ներկեր չունեմ:
Փափուկ մատիտը, որ գնել էի էսքիզներ անելու համար, օգտագործում եմ գրքերի մեջ շատ սրտամոտ հատվածները ընդգծելով: Երկու ամսվա ընթացքում հազիվ մի սանտիմետր է կարճացել: Մինչև կյանքիս վերջը կհերիքի: Ես ներկեր չունեմ:
Ներկոտ շալվարներս զգեստապահարանի խորքերում գտել են իրենց հավերժական հանգստատեղին: Զգեստապահարանը նրանց գերեզմանոցն է:
Խանութներում ու դրսում սննդամթերքի պակաս չկա: Փողոցները մաքուր չեն, բայց փողոցներում վաճառվող ամեն ինչ ձեռքի շորով մաքրում են, փայլեցնում, հարդարում, դասավորում:
Իմ սիրելի բանաստեղծի համար ես միշտ ժամանակ ունեմ, բայց նա միշտ չէ, որ ինձ համար ժամանակ ունի: Նա հաճախ է զբաղված: Ես ներկեր չունեմ:
Հեռուստացույցով մի դոկտոր-պրոֆեսոր դժգոհում է, որ հասարակությունն ամբողջովին բարոյազրկվել է, ու նա ոչ մի ելք չի տեսնում ստեղծված իրավիճակից դուրս գալու համար: Գալու համար…
Պիկասոն իր «Աղքատները ծովափին» նկարը ստեղծել է քսաներկու տարեկանում, Բրոդսկին «Шествие» պոեմը գրել է քսանմեկ տարեկանում: Ես ներկեր չունեմ:
Երեք ամսից ես կլինեմ քսանյոթ տարեկան, իսկ երեք տարի երեք ամսից` երեսուն տարեկան:
Երեկվա սեքսը լավ ավարտ չունեցավ, դուռը զանգ տվեցին: Զանգ տվեցին դուռը:
Ես չունեմ ինքնասիրություն, ծնողասիրություն, հայրենասիրություն… սեր չունեմ ես: Չունեմ ես…
Ներկեր չունեմ ես: Չունեմ աշխատանք, որով կարել է փող վաստակել, փող, որով կարելի է ներկեր առնել, չունեմ վրձիններ, որոնցով կարելի է նկարել և, որ գլխավորն է, չունեմ ցանկություն ներկերից հեռու ինչ-որ տեղ աշխատելու, չունեմ ցանկություն գոյություն պաշտպանելու:
Լվացքը ծածանվում է դիմացի շենքի չորրորդ հարկի պատուհանների տակ: Ես ներկեր չունեմ: Երեխաները խաղում են բակում, մայրերը տուն են կանչում նրանց:
Զարմիկս իր տեսախցիկը վերջին հաշվով չի գնել նրա համար, որ ես ֆիլմ նկարեմ, այլ որ դրանով հավերժանան նրա տասը ամսեկան փոքրիկի լողանալու, խաղալու և անուշ քրքջալու տեսարանները: Ձեռքս չի գնա այդ տեսախցիկով ֆիլմ նկարել: Չի գնա ձեռքս…
( Լիանային գրել էի, որ եթե նրա մտքով անցնի նվազագույն օգնություն ցուցաբերել ինձ, ես նրա գլուխը կջարդեմ: «Ապրես», — կարճ ու կոնկրետ պատասխանել էր նա, չգիտեմ` որպես բարձր գնահատական իմ նամակի գրական արժանիքների՞ն, թե՞ որպես զսպված կշտամբանք` նրա մասնակցությունն ու ընկերասիրությունը մերժող իմ սպառնալիքներին):
Դիմացի շենքի առաջին հարկում ինչ-որ մեկի հսկայական ցամքոցը ծածանվում է Ամերիկայի դրոշի տեսքով: Ծանոթներիցս մեկն ասաց, որ եթե Ամերիկայի դեսպանն անցներ էս կողմերով, հավանաբար էդ ցամքոցի տիրոջը մեծ նվերներ կմատուցեր, առնվազն` գրինքարտ:
Մոլբերտս մի տեսակ խեղճացել է, փոշոտվել, ծերացել ու լռում է շարունակ: Օրերով, ամիսներով բառ չի ասում: Օրերով, ամիսներով, ամիսներով, օրերով…
Նկարի միջից մեծ խոշորացույցով ես նայում եմ ինձ ու չեմ տեսնում ինձ, չեմ գտնում ինձ: Չեմ գտնում…
Չունեմ ես ներկեր: Չունեմ սիրտ, թոք, աղիներ, մկաններ, լեղապարկ, միզապարկ, կույր աղիք…միայն ձեռքեր, ավելի ճիշտ` աջ ձեռք, ավելի ճիշտ` հինգ մատ, ավելի ճիշտ` մատների ծայրեր, որ սիրում են դանդաղ սահել սպիտակ հարթ կտավի վրայով… ու մեկ էլ աչքեր, որ սիրում են այդ ընթացքում փակվել: Փակվել են սիրում…
Ես չունեմ ներկեր: Ես ունեմ մի ազնիվ ընկեր, որ չունի ներկեր: Ինձ պես չունի ներկեր:
Գրադարակին Շոպենհաուերի դիմանկարը լռում է: Շոպենհաուերը ասելու բան չունի իր դիմանկարից: Նա ասում է միայն իր գրքերում, որոնց մեջ շատ ընդգծումներ ունեմ արած և որոնք վաղուց չեմ բացել: Չեմ բացել վաղուց…
Հարկավոր է այս էջն էլ վերջացնել, գոնե չորս էջ գրել այն, ինչի մասին տարիներով չեմ խոսել կամ խոսել եմ միշտ, բայց քամու հետ: Քամու հետ եմ միշտ խոսել:
Ինձ խորհուրդ են տալիս մտածել սեփական հոգու փրկության մասին, որովհետև ինչ-որ նորահայտ երկնաքար է պտտվում երկրագնդի շուրջը ու հնարավոր է ընկնի երկրագնդի վրա: Հնարավոր է ընկնի…
Եթե չես ուզում պատահաբար երեխաներ ունենալ, մի տուփ պահպանակն արժե ութ հարյուր դրամ` մի տյուբիկ ներկի գին: Բայց եթե մի տյուբիկ ներկով գործը գլուխ չի գա, ապա մի տուփ պահպանակով գործը գլուխ կգա: Ամեն ինչ լավ կլինի: Երեխաներ չեն լինի: Չեն լինի երեխաներ…
Օրագրիցս դուրս է ցցվել Կարավաջոյի վրձնած հրեշտակի ձեռքը: Այս ձմեռ ձյան փոխարեն փոշի նստեց քաղաքի վրա: Որոշ մարդիկ գործի ընդունվեցին, մյուսները կորցրեցին աշխատանքը: Կարդացի «Подросток»-ը: Կարդացի երկրորդ անգամ:
Մետրոյում մոռանում ես տարիքդ: Մոռանում ես անունդ: Մոռանում ես` որտեղից ես եկել և ուր ես գնում: Ուր ես գնում…
Ներկապնակը մեռյալների հարթավայր է, վրձինները` տանջամահության գործիքներ, ձեռքի երակները` կարմիր ներկով խցանված թունելներ, պատուհանները` ելքեր, ելքեր, ելքեր…

Ես ներկեր չունեմ… Ես ներկեր չունեմ… Ես ներկեր չունեմ…