Ճեպանկար

Ծանր է արթնանում գարունն այս տարի`
Առաջին գիշեր տեսած կույսի պես,
Օրը` մութհանդերձ տերտեր խստալից,
Չգիտես` ինչու՞ եւ ու՞մ աղոթես:

Ես պառավեցի, իսկ գրիչս` ոչ,
Ես ճերմակեցի, մագաղաթս — չէ,
Գարուն, քեզ հանդերձ կձևեմ կնոջ,
Թեև հնազանդ ու դեռ իմը չես:

Հունձք

Մսե մանգաղ: Հոգենյութ հասկ:
Կյանք — անիծե՞մ քեզ, թե սիրեմ.
պոետական արբունքի թաս —
Բերկըրանքի լադում` սի, ռե …

Եվ հիշեցի ձեզ իմ երգում,
Եվ աներգել ինձ մոռացաք,
Բայց կգտնեմ ձեզ` եզերքում
դրախտային, զի …ուրացաք:

Թե պոետն է Խիղճն, արդարև,
Ո՞վ է խղճին դրասանգում,
Արդ, փշերով ինձ զարդարեք`
Գողգոթայի խաչին կանգուն:

Մսե մանգաղ: Հոգենյութ հասկ:
Մահ — անիծե՞մ քեզ, թե սիրեմ.
ախ, որքան զգայուն դարձանք,
Եվ սիրեցինք այս Կյանք- ծիրեն:

* * *
Հիշողության երկու լադում
նույն աղոքն է ծաղկում շուրթիս,
նույն արքան է անդրշերտի
դեպի ընդերք ինձ կլանում:

Միտքս վեր է, մարմինս ի ցած.
Տեր, ինձ տար քո ճանապարհով,
Ձևակերպիր ինձ մի բառով,
որ չմեռնեմ այսպես կիսատ:

 

Վարկած

Գիտեմ, հետո գնամ պիտի
( Ոչ կուռք եղա, ոչ էլ` պաշտող),
Եվ կմնա նկար` պատին`
Որպես վերջին, բարձր պաշտոն:

Այն, ինչ գրվեց, կարևոր չէ,
Թոթովանք էր կեսիմ, կեսգին.
Հավակնոտ է խոսքս հնչել —
Բաղդատությամբ Աստծո Խոսքի:

Ապաշխարհիկ աղերս

Ես բաժինեցի եղած-չեղածս
(զի երանի է հասնում աղքատին),
բայց հոգևոր էր խոսքիս պեղածը,
որ արժանացավ հանուր գանգատի:

Ես բաժինեցի եղած-չեղածս
(ամեն ինչ տվի, ոչինչ չգտա),
Արդ, Ամենագո, հազար մեղա քեզ,
Երանի մի տուր, պարզապես գթա:

Կոլաժ` Գինուց, Կնոջից և…

Գարուն — գինետուն, օրհնված թասեր.
ինձ վերաբերեք` ըստ իմ խմածի,
պարզ հարբեցողի շարքին մի դասեք
գոյությունս առկա և ողորմածիկ:

Գարուն — կինետուն, օրհնված կանայք,
ինձ վերաբերեք` ըստ տառապանքի,
ես էլ ուզեցի գարունն հասկանալ
և գարուններով վարակվել հանգիստ:

Գարուն – կինոտուն, օրհնված դրվագ,
Սիրեցի արբել, արբեցի սիրուց,
Այս ժապավենն էր ի վերուստ տրված`
արբունքի, սիրո և հիսուսելու:

Անլույս ուրվագծեր

Եկեղեցու աչքեր սառած:
(դրամներ է տերտերն հաշվում):
Զանգն ավետեց մի քիչ առաջ
Օր` անաստված եւ տրտմաշուք:

Եկեղեցին սառ աչքերով
ճանապարհեց սուտ վկային,
թե պիտ լինես այսքան ներող,
Փրկիչ, քիչ էլ հեռակայիր:

Հարկադրված հակադրություն

Դուք պոետներին չեք սիրում արդեն,
քանզի սիրում են նրանք ձեզ վաղուց,
Ու եթե կյանքում լինում են վարդեր,
առանց փշերի պետք են, ավաղ, ու՞մ:

Ես երգ չեմ գրել, լռել եմ երկար,
և ես չեմ լռել առանց երգելու,
իմ լռությունը եղել է երկաթ`
պարզ շինարարի կոպիտ ձեռքերում:

Երգեր չեն ծնվում լռություններից,
Լռությունները դառնում են աղմուկ,
ծաղիկներ փնտրեք անգամ ձյուներից.
մահ և ծնունդ կա միեւնույն սաղմում…

Հետգրություն

Ես չշլացա ճանաչման փայլից,
երբ իմ երգերն էլ հանվեցին աճուրդ,
և ինձ բանաստեղծ հռչակած պահին
ես այլ երգ էի գրում դահլիճում:

Հետո հերթապահ իմ խոսքն էր բեմից
(մի քիչ գինեխառ, մի քիչ անկանոն),
Խեղդում էր հայացքն անտես բոհեմի,
և բառն էր անչափ արագ թանկանում:

Նման պահերին խոստումներ են պետք`
շարունակական երգարարումի,
Բայց Մուսայի հետ պայման եմ կապել-
Խոստումներ չտալ նրա անունից:

Ողբերգություն` երեք արարով

Սեղանի վրա սառել է կո‎‎ֆեն`
աչքերիս նման: Եւ դու չես գալու: Չի գալու ոչ ոք:
Չկարողացա գալու չափ թովել`
ոչ հմայական, ոչ քերթողական արվեստի ոճով:

Օրը` տրորված նամակ է վաղուց,
Դու չես կարդացել, չես էլ կարդալու տվայտանքն իմ հեգ.
զարկերակներդ ու՞մ են նվագում,
Ո՞վ է նվագում մարմնիդ վրա, հանճարեղ ի՞նչ ձեռք:

Ու եթե պիտի չլինեմ քեզ հետ,
Էլ ինչու՞ այսքան երկարեց ցավը իմ վաղնջական:
Սեղանի վրա սառել է կո‎ֆեն`
աչքերիս նման: Եւ դու չես գալու: Եւ ես էլ չկամ…